Hafid tid einhvern tima velt fyrir ykkur hvad fer i gegnum huga manns i bobba, folksins sem madur heyrir um i frettunum ad hafi tynst eda hrakist og verid bjargad af godu folki seint og sidar meir.
Tad er erfitt ad hugsa ekki til folksins sem situr heima i stofu og veit svo miklu betur: folkid sem a jeppa til ad komast upp i Breidholt og sem hugsar okkur thegjandi thorfina: "heimska folk - passa sig! Vera heima hja ser!" Thetta eru their sem thykjast vita betur og eru sko alveg vissir um ad their hefdu sko brugdist odru visi vid - en their geta ekki vitad af thvi their voru ekki a stadnum. Eda tha ad thetta folk hefur einfaldlega aldrei verid a fjollum.

Laugardagurinn a Thorisjokli gaf manni allt thad sem er yndislegt vid ad vera a fjollum. Eg og Petur hjuggum oxum i is og mismunudum okkur upp ur nokkrum sprungum, gaman gaman. Svo forum vid og hittum aftur nylidana og undanfarana og oll forum vid saman i einfaldri rod upp a jokulbrunina. Thar var tjaldad i blidskaparvedri og eg hvisladi goda nott til nordurljosanna um atta-leytid.
Klukkan halfthrju bankadi Freyr a tjaldid hja okkur: "thad er kominn brjaladur skafrenningur, rok, skyggni fimm metrar i mesta lagi. I larfana strax og nidur med tjaldid; vid verdum ad komast nidur aftur adur en snjoflodahaettan verdur of mikil." (Thad er ekki haegt ad skrifa thessa ferdasogu an thess ad thessi skilabod hljomi eins og "we have only got five minutes to save the universe" en tharna var fulasta alvara a ferdum.)
Skommu seinna voru 25 manns hnytt i eina linu med fimm metra millibili. Thessi 120 metra langi ljosormur siladist af stad i hvitu myrkri, i havaerri thogn.
Fyrstu menn thurftu nanast ad threifa sig afram, fram hja sprungusvaedum, undir snjobrekkum; their eiga hros skilid fyrir ad leida okkur goda leid i thessu skyggni.

I hvitu myrkri, i havaerri thogn hugsadi hver sitt. Tuttugu og fimm einstaklingar lokadir inni i eigin hugarheimi. Einhverjir hafa sjalfsagt verid smeykir. Einhverjir hafa sjalfsagt hugsad "thetta er sko i sidasta skipti sem eg laet narra mig a fjoll". Einhverjir hafa hugsad: "djof... vedur, thad er ekki haegt ad setjast nidur og gera thad sem madur tharf ad gera an thess ad rassinn a manni stiflist af snjo". Og hvad hugsadi eg? Med klakabrynju i kringum andlitid eins og polfari, vitandi af osynilegum snjohengjum fyrir ofan hofudin tuttugu og fimm, med oreynda fjallamenn i ooruggum adstaedum... eg gat ekki annad en blotad thvi ad brjostahaldarinn minn hafdi afkraekst og losnad einhvern tima i hamaganginum vid ad taka nidur tjold eda vid ad setja a/taka af mer bakpokann... thetta var thad sem bagadi mig hvad helst. Mig langadi ekki ad afgirda mig og teygja kalda hond inn a bert bakid a medan allt fylltist af snjo... en ad lokum herti eg upp hugann og var hamingjusom eftir thad.

Vid komumst ad lokum heim, seint og sidar meir, eftir ad jepparnir syntu gegnum krapa til ad ferja okkur ur Kaldadalnum, ferfalt hurra fyrir bjargvaettum okkar!
En a heildina litid var thetta god ferd, akaflega laerdomsrikt namskeid fyrir nylidana. Their fengu goda kennslu vid fullkomnar adstaedur og svo hvernig vedur getur breytt ferdaaaetlunum og hvernig tharf svo oft ad bregdast vid breyttum adstaedum i islenskri vetrarfjallamennsku. Takk fyrir mig, frabaer ferd!