Þá er hálkan komin í bæinn og ég get ekki lengur hjólað: ég varð óþyrmilega vör við það á mánudagskvöldið. En það var samt allt fyrirgefið þegar ég labbaði heim í jólasnjókomunni í gærkvöldi, sættist fullkomlega við Guð og menn, þetta er það yndislegasta sem ég veit. Leiðinlegt samt að vera svona hreyfihömluð hjóllaus - kannski ég fái mér bara nagladekk. Ætli það fáist harðkornadekk fyrir hjól?

Ég gerði fátt um helgina og ekkert merkilegt þangað til á sunnudag.
Á föstudagskvöldið var ég yfirbuguð af ólýsanlegri þreytu og lognaðist útaf í rúm mér fyrir miðnætti!
Á laugardagskvöldið vann ég það helst afreka að þeytast í fjörugum dansi um nokkra skemmtilstaði borgarinnar í fylgd hins dansþyrsta Ella Tomm, Ólafar og Rúnars.
Sunnudagurinn rann upp með sól í heiði og verk í haus en ég lét það ekki á mig fá heldur dreif mig í fjallgöngu með 5 öðrum vaskmennum sem einnig eru nýliðar í Björgunarsveitinni Ársæli. Við fórum upp á Vífilsfell og fórum létt með það. Ákváðum að gera þetta að hefð - sunnudagsfjallgangan - amk aðra hvora viku. Það þýðir alla vega einn hól til viðbótar áður en við förum á Tindfjöll 24.-25. nóv.
Svo erum við að fara í klifur á eftir í klifurhúsinu.