Nú jæja þá. commentin virka ekki, laga það seinna. Á morgun segir sá lati.

Ég er nebbla svo ósköp upptekin, fer á eftir upp í Vindáshlíð að læra að bjarga fólki og á laugardagsmorguninn flýg ég með fríðu föruneyti út til Brussel að heimsækja Lord Robertson og fleiri góða. En leiðinlegt að geta ekki gert allt sem maður vill í lífinu: ef ég þyrfti ekki að fljúga þá gæti ég verið alla helgina að læra klettaklifur og -sig, rötun og leitartækni - geðveikt skemmtilegt - og ef ég þyrfti ekki að vera á björgunarsveitarnámskeiði á föstudagskvöldið þá gæti ég farið í leikhús í boði franska sendiráðsins, frumsýning á e-u frönsku. Alltaf þarf allt að gerast á sama tíma. Síðustu helgi hafði ég t.d. ekkert að gera.
En reyndar ef ég hefði haft eitthvað að gera þá þá hefði ég ekki getað spilað scrabble við mömmu; við komumst að því að við þurfum að fara að æfa okkur, við erum alveg dottnar úr æfingu.

Við Halla lentum í árekstri í gær.
Grey litli strákurinn sem vanvirti biðskylduna hafði tekið við skírteininu sínu fyrr um daginn...
og hann var á bílnum hennar mömmu sinnar...
og hann var í 100% órétti...
En það var nú mikil Guðs mildi að það urðu ekki nokkur meiðsl á fólki. Sérstaklega af því að ef að einhver hefði meiðst þá hefði það verið ég. Ég var í farþegasætinu og þeir strákarnir fóru akkúrat inn í hurðina hjá mér, hún er þó nokkuð beygluð og ekki hægt að opna hana. Þeir hefðu ekki þurft að vera á neitt mikið meiri hraða til þess að ég hefði ekki verið neitt á leiðinni að bjarga fólki eða bjarga heiminum...