Ég er sem sagt komin heim frá úglöndum, eh já, fyrir þá sem ekki vissu þá skrapp ég í frí til Frakklands og stoppaði líka einn dag í London.
Ég flaug út London að kvöldi 28. ágúst og svo yfir til Frakklands, til Poitiers daginn eftir. Þetta var soldið skondið, Poitiers International Airport er ekkert voðalega stór... Þegar ég fór til baka þann 9. september, á mánudaginn, þá voru þrjú flug þann daginn, svona til dæmis. Á báðum leiðum ráku verðirnir upp stór augu þegar þeir sáu vegabréfið mitt áður, höfðu aldrei hitt Íslending áður, þeir kölluðu á vini sína og öllum þótti passinn minn mjööög merkilegur. Þetta var stór dagur í sögu Poitiers International Airport!!!
eníhjú... Quentin vinur minn og félagi sótti mig á völlinn og við fórum heim til hans í Angoulème þar sem ég fékk síðan um kvöldið örugglega stærstu ammlismáltíð sem ég hef nokkurn tíma fengið. Með fullri virðingu fyrir öllum íslenskum veislum sem mér hafa verið haldnar... aperitif, forréttur, aðalréttur, ostar og svo loks ammlisterta í eftirrétt.
Frakkarnir eru bara svo ansi flinkir í þessu. Og þá sérstaklega mamma hans Quentins sem er snilldarkokkur. Fimm rétta máltíðir voru nánast á hverjum degi. En það var líka soldið verið að dekra við mig.
Eftir smá stopp hjá Quentin fór ég í heimsókn til Halls út á Bretagne skagann. Eftir yndislega (...) næturlestarferð kom ég til Quimper og Hallur dreif mig beint á ströndina þar sem við böðuðum okkur í sól og sjó ásamt kærustunni hans, henni Solène.
Daginn eftir fórum við svo út á Pointe du Raz, rottutanga, og komum svo við í flóa hinna lifandi dauðu... huggulegt. Þetta er úti á enda Bretagneskagans, eins og þeir segja á Bretónsku: Penn-ar-Bed > þar sem heimurinn endar. Við fengum okkur crêpes, svona eins og tilheyrir, maaan, hvað þetta er nú gott.

Ég fór aftur heim til Quentins eftir þrjá daga á Bretagne og við skelltum okkur í smá ferð um sveitirnar í kring. Og farartækið var sko flott: VW rúgbrauð, 33 ára gamalt. Mér fannst ég mesta gellan í öllum heiminum. Og það fannst sko öllum hinum bílstjórunum líka - nema þeim sem lentu á eftir mér... Bremsurnar voru nebbla ekkert í alltof góðu lagi og þess vegna þurfti ég stundum soldinn tíma til að hægja á mér fyrir beygjur. Fyrir nú utan það að við þurftum að keyra þessa frönsku sveitavegi þar sem maður sér ekkert fram á veginn fyrir skógi og vegurinn liggur allur í beygjum og krókum. Stundum hélt ég hreinlega að við myndum fara á hliðina þegar allt í einu kom kröpp beygja... Það besta var nú samt að það var hægt að sofa í bílnum. Eina nóttina komum við okkur vel fyrir þar sem við héldum að við gætum sofið út, enginn myndi leggja leið sína eftir þessum afleggjara sem lá inn í skóginn... en neeeeeiii... Morguninn eftir vöknuðum við umkringd uþb 15 bílum veiðimanna sem sjálfir voru yfir og allt um kring með byssurnar sínar og appelsínugulu hattana. Þá höfðum við hitt akkúrat á fyrsta dag veiðitímabilsins og akkúrat á grasflötina sem þessir herrar leggja alltaf þegar þeir fara á veiðar... En við bara snerum okkur á hina hliðina.

Ég kom við í London á leiðinni heim í smástund - eitt kvöld til að hitta vini og einn dag til að eyða sumarhýrunni minni, það gekk bara nokkuð vel, takk.