Þetta líf, þetta líf. Það er svo margt, ef að er gáð, sem gerist og skeður og hendir. Ég vildi að ég gæti verið sögumaður að atvinnu, gæti unnið við að segja sögur af skrýtnu og skemmtilegu og athyglisverðu alls kyns. Getið þið fólk athugað hjá fyrirtækjum yðar hvort þar sé ekki tilfinnanleg sagnastundavöntun?

Ég er alltaf að reyna að vera duglega að læra... alltaf að reyna. Í gær var ég dugleg. Fannst bara að það ætti að koma fram áður en lengra er haldið.

Ég ætlaði að fara í fjallgöngu á sunnudaginn. Ætlaði upp á Hengilinn. Það fyrsta sem ég heyrði þegar ég settist út í bíl um hálftólf á sunnudaginn var viðvörun frá Lögreglunni um að fólk skyldi ekki vera á ferðinni undir Hafnarfjalli, á Kjalarnesi eða undir Eyjafjöllum vegna veðurs - eða öllu heldur vegna Ó-veðurs. Og útvarpskonan mæta bætti við að eigin frumkvæði að líklegast væri góð hugmynd að halda sig bara heima.
Í staðinn fyrir að taka þetta sem merki um Guðs góðu forsjón og aðvörun æðri máttarvalda æddi ég af stað út í blindbylinn. Ég hitti samferðafólk mitt í Ártúnsbrekkunni og saman héldum við á vit ókunnra örlaga: vegsemdar og virðingar eða ömurlegs ósigurs. Til að gera langa sögu stutta þá áunnum við okkur enga sérstaka virðingu í þessari ferð - aðeins göngutúr í snjófoki og sandroki. Ferðasögu og myndir má sjá hjá Pétri.

Eftir Ó-veðrið um helgina er nú skollið á syndaflóðið mikla, regnið drýpur af eyrnasneplum og yfirvaraskeggjum niður á þegar holdvotar axlir réttlátra jafnt sem ranglátra. Hverju reiðast goðin núna? Ég veit ekki betur en ég hafi allavega hegðað mér tiltölulega vel. Ég hef heiðrað föður minn og móður og hvorki girnst hús nágranna míns, konu hans né asna - af hverju eru þá skórnir mínir holdvotir? It's not fair!