Fátt í fréttum núna annað en það að ég byrjaði að vinna um helgina á Hverfisbar... obboslea langt síðan ég hafði verið að vinna innan um drukkið fólk - var alveg búin að gleyma hvað það getur verið fyndið... og skemmtilegt: hitti Rúnar á laugardagskvöldinu, hann var kátur sem endranær og við dönsuðum saman í 53 nanósekúndur. Ef ég hefði ekki verið að vinna þá hefðum við ábyggilega dansað allt kvöldið.

Á laugardeginum var ákaflega ánægjulegur fjölskylduhittingur - grautardagur í prófastshúsinu á Eyrarbakka. Þarna voru mættir næstum allir afkomendur afa og ömmu, aðeins Hjalti og Elín skrópuðu. Hjalti bar við lærdómi en hefur síðan trúað mér fyrir því að hann hafi lítið lært. En við tökum viljann fyrir verkið.

Eftir ýtarlegar rannsóknir hef ég nú komist að þeirri niðurstöðu að maður getur vel verið hamingjusamur í hjartanu þrátt fyrir makaleysi. Þetta hafði ég reyndar aldrei efast um fyrr en fyrir svona eins og þremur vikum að Björk og Linda, mér eldri vinkonur mínar héldu hinu gagnstæða fram. Ég varð að vonum mjög sár og vonsvikin þar sem ég hafði fram að því talið að ég gæti vart hamingjusamari verið og að ég væri eins hamingjusöm í hjartanu eins og hvar annars staðar í líkamanum eða í veröldinni, ef út í það er farið.
Nú hef ég rætt málið við andans menn og ýmist gott fólk og ég hef tekið gleði mína á ný því ég er orðin þess fullviss að þær stúlkurnar fóru bara með fleipur eða voru að stríða mér, saklausu barninu. Nú síðast ræddi ég þetta við mömmu mína sem ég trúi hafi alltaf rétt fyrir sér og hún fullvissaði mig um að ég gæti og mætti og skyldi óhrædd vera hamingjusöm í hjarta mér og huga. Ég hef í hyggju að gera svo.