Ég man það eins og það hafi gerst í fyrradag

Rokhvasst miðágústkvöld austur í Þingvallasveit. Mamma hélt á seglagerðartjaldinu og ég burðaðist með útileguborðið og tjaldstólana með jarðarberjasetunum sem mamma saumaði úr gardínum sem héngu í glugganum mínum þegar við bjuggum í Skálmholti. Þegar við vorum búin að tjalda kveiktum við á prímusnum og skömmu seinna fengu allir heitt kakó eða te áður en skriðið var í svefnpokann.

Nostalgían gagntekur mann á síðsumarkvöldi þegar rökkrið sígur yfir strönd og sveit eftir tveggja mánaða dagsbirtu.
Nema hvað að þessi minning sem hefði hæglega getað verið tveggja áratuga gömul, hún endurtók sig í fyrrakvöld. Ég held ég hafi ekki farið í fjölskylduútilegu með stóra a-tjaldið frá Seglagerðinni Ægi og nestisbox sem er fyllt áður en farið er að heiman (í staðinn fyrir að kaupa í matinn á leiðinni) síðan ég fór á gelgjuna og það hætti að vera kúl. Það var líka skömmu áður en maður fór að vinna í frystihúsi myrkranna á milli og helga vinnunni, humarpökkun og síðar öðrum ólíkt áhugaverðari störfum, allan sinn sumartíma.

Kosturinn við að hafa ekki farið á fjöll í sumar eins og undanfarin sumur er sá að ég hef haft aðeins meiri tíma til að hitta vini og fjölskyldu. Ég hef kannski ekki haft mikinn tíma til að ferðast, en þegar ég hef haft hann, þá hef ég sjálf valið hvert ég vil fara. Þess vegna gat ég núna verið með Guðrúnu systur minni á afmælinu hennar, sem hefur verið óhugsandi undanfarin sumur, enda 14.ágúst í miðri bullandi túristavertíð.
Engu að síður gat ég ekki að því gert þegar ég keyrði gegnum Þrengslin í kvöld, (kyrrt og stillt kvöld og birtan með ólíkindum) að mig langaði helst að skríða inn í tjald uppi á afrétti.
Það hefur örugglega verið á svona kvöldi sem Gunnar sneri aftur í Hlíðarenda og ákvað að fara hvergi.