Tok tàtt i staerstu motmaelum i sögu Spànar à föstudagskvöldid. Var sagt ad tad hefdu verid ein og hàlf milljon à götum Barcelona. Veit ekki, gaeti nù verid soldid ykt, ibùafjöldi Barcelona er ca ein og hàlf milljon... tad var allavega fullt af folki à Catalunya-torginu og allt um kring.
Öll borgin skartadi svörtum slaufum, oft à langröndottum grunni katalonska fànans rauda og gula. Vida voru lika svartir fànar med hvitu handtrykki, "stödvum hrydjuverkin!"
Tad sem kom mér à ovart var hversu fridsamlegt tetta var allt saman. Reidin beindist jöfnum höndum gegn hrydjuverkamönnum og spaenskum stjornvöldum. Folk krafdist ekki hefndar og strids gegn hrydjuverkamönnum heldur eingöngu fridar. Paz à spaensku. Pau à katalonsku.
"Nogu margir hafa dàid, haettid stridi og haettid hrydjuverkum."
"Aznar, haettu ad ljùga, segdu okkur sannleikann."
"Aznar, Bush og Berlusconi, tid erud hrydjuverkamennirnir."
"Ekki meira strid."
Engin furda ad ùtkoman ùr kosningunum halladist til vinstri.

A laugardeginum gekk lifid svo sinn vanagang, allavega fyrir hina fjölmörgu tùrista sem dvöldu i Barcelona tessa dagana. Vid fylgdum flaumnum sem là til La Sagrada familia og gengum svo um baeinn, fram hjà domkirkjunni, eftir ad hafa fengid okkur kaffi à La Plaça réal. Um kvöldid voru svo tonleikarnir, adalàstaeda ferdarinnar. Mér hefur alltaf fundist gaman ad Belle & Sebastian, frà tvi ég fyrst heyrdi i teim, bjost vid àgaetis tonleikum - soleidis. Tad sem vid fengum var svo miklu betra en ég hafdi nokkurn tima bùist vid: einir bestu tonleikar sem ég hef à aevinni sott. Pinulitill salur, allt mjög heimilislegt og tvilik gledi! Baedi i salnum og à svidinu. Allir vidstaddir, hljomsveit og àheyrendur voru skaelbrosandi og hamningjusamir allan timann. Eg var sko aldeilis hamingjusöm i hjarta mér!

Annars er Barcelona bara finasta borg, jàjà. Loksins à ég mér uppàhaldsarkitekt. Eg hef aldrei spàd neitt mikid i arkitektùr - soleidis, en hinn barcelonski Gaudi vann hug minn à augabragdi. Eyddum öllum sunnudeginum i Park Guëll, tvilikur saelureitur.
Svo sà ég Midjardarhafid. Hef ekki séd sjo neitt af viti sidan ég yfirgaf landid blàa; varla haegt ad segja ad ég hafi séd Eystrasaltid to ég hafi siglt yfir tad. (Tad var sko ad naeturlagi...) En samt, tetta er sjor, en tetta er varla haf. Ekki ùthaf, ad minnsta kosti. Tess vegna fékk ég à tilfinninguna ad tetta vaeri nù eiginlega ekki nema stort vatn. Innilokad. Allt i plati. Ekki tad ad ég hafi nokkurn tima verid stödd à rùmsjo, oravegu frà nokkurri höfn; bara gaman ad vita af allri tessari vidàttu sem blasir vid manni ùr fjörunni, af litlum bàti i hvalaskodun eda à skaki undan Tormodsskeri.