Komin heim ùr fimbulkulda og frostavetri i Finnlandi. Heimferdin gekk àgaetlega. Midad vid ferdareynslu undangenginna mànada hlytur tad ad teljast storafrek!

Afsakid ef heyrist stutt og litid i mér, nokkur prof tessa dagana, profatörnin naer hàmarki i naestu viku. Og svo er ritgerdin sem ég à ad skila à morgun... sjàum til med tad...

Eg er bùin ad vera ein heima sidan ég kom heim frà Turku og hef notid tess ùt i ystu aesar, matarbod og nàttfataparti og fleira skemmtilegt. Liklega er tad tess vegna sem vid verdum bara ad sjà til med ritgerdina.

Nù og ekki mà gleyma fyrstu brettaferd vetrarins. Eg var dolfallin yfir skidasvaedinu i Peyragudes. Kannski ekki nema von, brettavirgin sem ég er. Hef aldrei séd skidasvaedi utan nàgrennis Reykjavikur.
Hrein snilld, tessar skidaferdir med skolanum. Eg borga i rauninni bara svaedisgjaldid (sem er tiltölulega làgt) en fae fyrir tetta verd lika transport og bùnad frà skolanum. Svo er skipulögd kennsla hàlfan daginn hjà samnemendum okkar sem hafa bùid i brekkunum sidan teir gàtu stadid i lappirnar.

Eg er enn ad jafna mig à hardsperrunum sem toku sér bolfestu i hverjum einasta vödva likamans. Spurning hvernig mér gengur ad klifra i hàdeginu.

Eg for fyrst à bretti sidasta vetur, vid vorum tvaer i teymi, ég og Villy. Hùn hafdi farid einu sinni eda tvisvar àdur. Tveir byrjendur: madur getur varla fengid mikid meiri kennslu heldur en: reyndu bara ad komast nidur storslysalaust!
Tegar ég maetti à laugardaginn, tà gat ég einmitt tetta: komist nidur storslysalaust. Fagurfraedin var hins vegar fyrirferdarlitil. Tetta leist kennaranum minum ekki alls kostar à og ég var làtin laera allt upp à nytt. En nùna veit ég to hvernig madur à ad gera - allavega in theorie. Hédan getur leidin bara legid upp à vid!