Þegar ég kom heim frá London í maí 2001 vildi ég helst ekki stoppa nema í tvær vikur og fara svo strax út aftur. Ég fann að ég hafði breyst svo mikið á þessum tíu mánuðum meðan mér fannst allir aðrir hafa staðið í stað. Mér leiddist óumræðilega íslenskur smáborgaraháttur, einangrun og innilokun og heft ferðafrelsi á allan hátt, veðráttan, fábreytnin og lífsgæðakapphlaupið sem allir virtust fastir í. Í nokkra mánuði var ég vart mönnum sinnandi, ég vildi ekki vera heima. Mikið rosalega hef ég verið leiðinleg.

Í síðustu viku var hálft ár síðan ég fór út til Frakklands. Hálft ár er nú ekkert rosalega langur tími. Enda hef ég ekki tekið neinum stökkbreytingum á þessu hálfa ári. Hárið er síðara í réttu hlutfalli við tímann og mittið er að hverfa undir frönskum súkkulaðibrauðum, annars hef ég lítið breyst.

Ég er önnur manneskja núna en þegar ég kom heim frá London, - sem betur fer. Í staðinn fyrir að vera fegin að vera "sloppin" frá Íslandi þá hef ég næstum því saknað landsins bláa síðustu sex mánuði. (Ég segi næstum því því eins og Þórhildur útvarpaði fyrir alþjóð um jólin, þá gengur ekkert að vera sakna eins né neins þegar maður er úti. Maður á að hafa gaman af því að vera úti meðan maður er þar, hafa það sem hendi er næst og hugsa ekki um það sem ekki fæst.) Ég hlakka til að komast á íslensk fjöll og íslenskan sjó í sumar og lofa undur og stórmerki okkar fagra fósturlands og útlista fyrir útlendingum. Mín kenning er að þetta þjóðarstolt og ættjarðarást hafi margfaldast við að heyra endalausan straum útlendinga taka andköf yfir því hvað við eigum merkilegt land og fallegt og hreint og stórkostlegt og ...

Þegar samferðamenn mínir nýttu síðustu flugmínúturnar til að strauja kreditkortin í háloftunum límdi ég nefið við flugvélarrúðuna og beið eftir að sjá land og sjó birtast undan skýjunum. Dagurinn var að sökkva í norðri þegar ég sá birtast skipaljós og snjó í hraunlautum. Það vottaði ekki fyrir heimkomuþunglyndi sem oft hefur verið hvimleiður fylgikvilli ferðalaga, - ekki í þetta skiptið. "Góðir farþegar, velkomin heim."

Þetta er í fyrsta skipti sem ég kem í frí til Íslands. Gaman að geta glaðst í hjarta sér að vera komin heim-til-Íslands án þess þó að þurfa að sakna þess sem er heima-úti vegna þess að ég fer hvort eð er þangað aftur rétt bráðum.

Afsakið að ég hafi ekki látið vita fyrr, jafnvel eftir að ég kom heim hef ég lítið komist á netið, - umsvifalaust drifin á sjó. Svo fór ég til ömmu og afa og var hálfnuð með þennan pistil þegar rafmagnið fór og tölvan hans afa hefur ekki borið sitt barr síðan. Alltént er ég með sama símanúmer og áður en ég fór út: 846-4418 en símaskráin mín er glötuð. Vinsamlegast sendið mér SMS eða hringið í mig, þó ekki sé nema til að senda mér númerið ykkar. Fer aftur út 19. apríl, hef fullt að gera þangað til, skólaverkefni, vinna og ferðalög en það má reyna að plata mig af mjóa þrönga veginum til að setjast yfir kaffibolla...