Ég er með harðsperrur/hassberur í handleggjum og öxlum eftir að hafa fengið að vera slökkviliðsmaður í einn morgun.
Fékk, í þágu sjónvarps, að prófa að klippa í sundur bíl, reykkafa og stöðva eiturefnaleka á slökkvistöðinni í Hafnarfirði og svo eftir hádegi var ég í Skógarhlíðinni að taka viðtal við slökkviliðsstjórann og þá kom útkall og hann spurði hvort ég vildi ekki bara skella mér með... Ég með myndavélina - að sjálfsögðu sagði ég já! Sírenur og blá ljós og ekkert samviskubit að bruna yfir á rauðu...

Reykköfun er svínslega erfið. Sagt að það sé erfiðasta starf í geimi, ekki er ég hissa. Prófaði einhverja þrautabraut í myrku völundarhúsi í hitaeinangruðum galla með loftkút á bakinu og kafaragrímu. Átti ekki mikið eftir af súrefni þegar ég kom út með brúsann sem átti að vera fórnarlamb (fullur af sandi en samt varla nema 25 kíló, langt frá því að vega eins og fullvaxinn karlmaður, hvað þá feitur slíkur). Kom út og úffaði og púffaði, hvað þetta væri nú erfitt. Án þess að vera neitt að mikla sig þá sögðu þeir: þetta er nú reyndar ekki svo erfitt, þarna er enginn eldur, ekki hiti, enginn reykur, ekkert stress, enginn að öskra og gráta, engin hætta þó þú villist af því þú sérð ekkert, engar áhyggjur... og þá hætti ég hljóðlega að þurrka svitann og úffa og púffa og halda að ég væri hetja.

Ég var samt hvött til að sækja um sem slökkviliðsmaður, held samt bara að ég geti ekki hlaupið nógu hratt til að standast þrekprófið. Einnig fékk ég í síðustu viku tilkynningu um að Iceland Express hefði móttekið atvinnuumsókn mína. Tími til kominn þar sem ég sendi umsóknina örvæntingarfullri leit í janúar síðastliðnum...