Var ad boka heimferd: lendi i Keflavik ad kvöldi 10.jùni. Sammàla Gudrùnu: tad var erfitt ad yta à stadfesta og horfast i augu vid ad tetta sé bùid.
Ekki tad ad ég hafi verid jafnhrifin af Toulouse og London. Engu ad sidur hef ég kynnst fràbaeru folki hérna og tessi hopur er nùna um tad bil ad leysast upp, ekkert mun nokkru sinni verda eins. Og tegar ég kem heim lifir tessi heimur ekki eftir nema i hugskoti mér. Madur verdur àtreifanlega var vid tetta tegar madur reynir ad segja teim frà sem heima sàtu (eda voru annars stadar) og ekki tekkja til. Godir vinir og skemmtilegar minningar glata öllum lit og lifi.

Fljotlega eftir ad ég kom heim frà London fannst mér tad àr aldrei hafa gerst. Eg var ein komin aftur til Islands, umkringd folki sem vissi ekki hvad ég var ad tala um tegar ég reyndi af veikum maetti ad lysa upplifuninni. Sàralitid hafdi breyst à tessum tima sem ég var i burtu en ég sjàlf var gjörbreytt. Allt sem ég reyndi, tekkti, ströggladi, hlo og grét, allt tetta vard umsvifalaust eins og fjarlaegur draumur. Folkid sem ég tekkti vard àlika oraunverulegt og personur i bok sem ég mundi eftir ad hafa einhverntima lesid; jafnvel bestu vinir urdu bara lifvana dùkkulisur à myndunum minum.

Eg laerdi àlika mikid à sjàlfa mig à mànudunum eftir ad ég kom heim frà London eins og mànudunum sem ég var tar. Eftir tad hélt ég ad ég kynni à tetta, aldeilis ordin veraldarvön. Svo kom ég ùt til Toulouse og tad var allt allt allt ödru visi, allt önnur dvöl à allan hàtt. Og tad hefur ekki eingöngu ad gera med stadinn og tad sem ég er ad gera hér.
Tannig ad ég bid spennt eftir ad sjà hvernig ég bregst vid ad koma heim i tetta skiptid, endalausar tilraunir à sjàlfri mér.

Allavega: hlakka til ad koma heim og segja ykkur frà storum og feitum ànamödkum, stelpu med gaelurottu à öxl, starrafjöld og fleiru.