Komin til baka frá Kanans landi með vúfferinn í vasanum.
Skemmti mér konunglega, skemmtilegur hópur á námskeiðinu. Heyrði varla nokkurn suðurríkjahreim allan tímann en þegar ég kom til baka til Washington var ég spurð í þrígang hvort ég væri frá Ástralíu eða Nýja-Sjálandi...
Ástralir og Nýsjálendingar eru mjög skemmtilegir! Andfætlía færðist mun ofar á óskalista áfangastaða við þessi kynni.
Svo voru þetta kajak- og raftleiðsögumenn upp til hópa. Hafiði velt fyrir ykkur hvert hipparnir fóru eftir að blómabörnin duttu úr tísku? Þeir sem ekki eru í listaháskólum í Frakklandi, þeir eru á ánum! Búa í bílnum á árbakkanum, hundurinn tryggasti vinurinn, lifa fyrir strauminn; - og langt síðan ég hef lent í þvílíkum óbeinum reykingum...

Fengum lánaða kajaka eftir kennslu á daginn og mér var kennt að koma mér á réttan kjöl á tjörninni í hlaðvarpanum. Treysti samt ekki nýfundnum kajakhæfileikum mínum þegar við fórum á ána tveimur dögum seinna og fékk því að fljóta niður á gúmmíbátnum. Þetta var French broad river, section 9, niður að Hot springs, ef einhver kannast við sig í N-Karólínu. Þessi kafli er gráðaður 2-3 með einum stuttum 4-flúðum. Ég var tekin í læri af vinkonu minni og fékk að stýra niður bróðurpartinn af ánni. Stóð mig svo vel að hún bauð mér vinnu sem raftguide í sumar... sagðist því miður þurfa að fara aftur heim, mín biði sumarvinna sem ég hefði mjög gaman af.
Núna langar mig mest að fara beint út aftur eftir sumarvertíðina og ná á New river í V-Virginíu. Og svo niður til Andfætlíu, það væri gaman...

Svo var mér kennt að juggla. Ég veit ekki hvað juggling heitir á íslensku, það er svona sirkusatriði sem felst í því að henda boltum, keilum, logandi kyndlum upp í loftið og grípa aftur. Nú þarf ég bara að æfa mig soldið og þá get ég verið með skemmtiatriði í næstu útilegu: juggla ísöxum!

Þegar námskeiðið var búið fór ég aftur upp til Virginíu og þar í útilegu með Alf og félögum. Löbbuðum tvær dagleiðir á Appalaichian Trail, sem er 3400 km leið eftir Appalaician fjöllunum sem liggja eftir austurströnd BNA. Hittum einn sem byrjaði í lok febrúar og ætlaði sér alls um sex mánuði í að klára verkið.
Lentum í þrumuveðri og tilheyrandi steypiregni. Vorum samt næstum alveg komin að tjaldstæðinu, þannig að við gátum skriðið undir þak. Alls staðar á leiðinni eru opin skýli: þak, gólf og þrír veggir, mjög hentugt þó ekki sé það skordýravörn. Fengum nokkrar sögur af fólki sem hafði vaknað með snák á maganum og könguló í eyranu...
Þegar við bjuggum um okkur fyrir nóttina fóru strákarnir með nestið okkar og allt matarkyns út í skóg. Ég skildi engan veginn af hverju, spyr sá sem ekki veit...
- Nú, ef birnirnir koma, þá renna þeir á lyktina af matnum.
- En er þá ekki einmitt betra að hafa matinn inni í tjaldinu en ekki úti í skógi þar sem þeir geta bara étið hann?
Strákarnir litu hver á annan og ég gat ekki betur séð en þeir glottu í laumi yfir sakleysi Íslendingsins sem ekkert þekkir til hættulegra dýra.
- Sko... ef þú hefur nestið inni í tjaldinu þá étur björninn það samt, - og þig í leiðinni!
Og þá leist mér allt í einu bara vel á að skilja nestið eftir úti í skógi.

Nú og svo kom ég heim og beint í hvalaskoðun. Gaman að fá aðeins að stíga ölduna aftur. Hefði verið enn skemmtilegra ef öldurnar hefðu ekki verið svona stórar. Fékk fimm daga stanslausa brælu. Sá þá sjóveikustu konu sem ég hef nokkurn tíma séð á sunnudaginn. Hún var enn ælandi hálftíma eftir að við komum í land. Þremur korterum eftir að við komum í land gátum við stutt/hálfborið hana út í bíl og keyrt ofurvarlega upp á hótel þar sem maðurinn hennar bar hana inn í herbergi. Hef aldrei einu sinni séð Asíubúa verða svona veikan. (Ath. Engir fordómar í þessu síðasta heldur er þetta reynsla okkar sem vinnum í hvalaskoðuninni að Asíubúar séu oftar og verr sjóveikir en aðrir.)