Er á meðan var

Haustlægðirnar eru farnar að láta til sín taka og nóttin svört þegar ég hjóla í vinnuna. Hvar ætli endurskinsmerkin mín séu?
Ein haustlægðin lagðist á meðvitund mína í morgun. Ég fann bara um miðjan morgun að ég var farin að berjast við að halda sönsum fyrir framan tölvuna en skildi ekki af hverju. Ofan á allt annað talaði viðmælandinn í símanum ekki beinlínis í fyrirsögnum og meðan hann lét móðan mása rann sá vottur af vitund sem ég þó hélt dauðahaldi í út í sandinn. Svo hætti hann að tala og ég kom af fjöllum og bara hváði og tafsaði.
Hvorki mér né vinnustaðnum til sóma en lítið við því að gera þegar loftþrýstingurinn fellur og innankúpuþrýstingurinn með...

Frítíminn minn hefur að mestu farið í flutninga og fiff í kringum þá. Flutti lögheimilið mitt í fyrsta skipti í 12 ár. Ekki þar fyrir að ég hef ekki haft fasta búsetu á Eyrarbakka síðan ... líklega ekki síðan einhvern tíma í framhaldsskóla.
Var á Selfossi um tíma, svo London, fjórir dvalarstaðir þar, aftur heim, Laugavegur (þó ég eyddi reyndar miklum hluta af mínum tíma á Holtsgötu og síðar á Kárastíg...), Frakkland, Laugavegur, Svíþjóð, Laugavegur - og sumrin á fjöllum. Og núna Hallveigarstígur.
Nú á ég alvöru heimili þar sem hægt er að sitja við eldhúsborðið og lesa Moggann. Búin að bjóða tvisvar heim í grjónagraut og boðin og búin að bjóða fleirum, bara að nefna það ef ég verð ekki fyrri til og hringi í ykkur.