Uppgjörið við Líbanon

Þar til búið var að sýna innslagið mitt í Kompás (í gærkvöldi) gat ég ekki hugsað um, talað um eða gert neitt annað.
Þykir verst að þetta var akkúrat þátturinn þegar þeir ákváðu að setja Kompás í læsta dagskrá. Vissi af því að þeir voru búnir að hóta því en hélt það væri í fjarlægri framtíð.

Horfði á þáttinn með ólöfu og var ekki búin að sjá lokaútgáfuna eftir að pródúsentinn var búinn að breyta því.
Kallaði upp nokkrum sinnum:
"nei, ekki notaði hann þetta skot"
"ohh..."
"æ, klippa fyrr út úr þessu"
"leyfa þessu að lifa"
"æ, þýðingin er í fokki"
Veit samt að það var líklega enginn annar en ég sem sá nokkuð athugavert, hef allavega ekki fengið nema góða gagnrýni. Ég er mjög sátt við útkomuna.

Eitt besta ráð sem ég hef fengið í þessu sambandi var eina nóttina sem við Einar Elí eyddum saman við skólablaðið með nóg af kóki (þessu svarta sko, ekki þessu hvíta) og litlum svefni. Þrátt fyrir rosalega vinnu á síðustu metrunum var ég ósátt við útkomuna. Það sem er samt svo rétt er að "ef þú lætur engan vita að þú sért eitthvað ósátt við þetta, þá tekur enginn eftir mistökunum. Það sér enginn að þetta hefði átt að vera á nokkurn hátt öðru vísi nema þú sjálf."
Takk Einar, við áttum góðar nætur saman, ótrúlegt hvað er hægt að koma miklu í verk þegar maður sleppir því að sofa.