Nú er ég búin að vera soldið dugleg að lesa undir prófið sem er á morgun:
"Inngangur að stjórnmálafræði: íslenska stjórnkerfið",
þannig að ég get leyft mér að slæpast í smástund.

Ég finn mig knúna til að halda áfram með þroskaumræðuna sem var vel á veg komin áður en prófababbið kom í bátinn. Mér hafa nefnilega borist margs kyns aðstoð og ábendingar um þetta málefni frá mætum mönnum og sjálf þreytist ég ekki á að hugsa um þetta.
Ber þar helst að nefna svar formanns UMFÍ, Björns Bjarndal Jónssonar. Ég leitaði ásjár hans til að komast að því hverja túlkun UNGMENNAfélag Íslands legði í þetta ágæta orð.
Svo ég noti hans orð, þá eru allir ungmennafélagar sem ganga í ungmennafélög. Þetta er skírskotun til þess að maður á í raun og veru þess kost að vera ungmenni alla ævi, þetta er undir manni sjálfum komið.
Út frá sjónarhorni Ungmennafélags Íslands er það þvi raunhæfur valkostur að vera ungur allt sitt líf ef mann fýsir svo. Það er hughreystandi.
Hins vegar er UMFÍ aðili að norrænum ungmennasamtökunum NSU sem vilja meina að allir frá 14-25 séu ungmenni. En hvað verður fólk eftir 26 ára ammlið? Fullorðið? Gamalt? Það veit enginn, NSU fríar sig sjálfsagt allri ábyrgð. Það vandamál er ekki á þeirra könnu. Þar tekur við hugsjónastarf ofurhuga, ævilöng barátta tindósariddara við vindmyllurnar.
Og þar sem ég var að hjóla heim á föstudaginn (ég læt mér ekki segjast...) þá vildi svo vel til að ég hitti þennan ágæta mann á förnum vegi. Hann sagði mér þá að hann hefði borið hugarangur mitt upp við sýslumanninn á Selfossi, lögfróðan mann með eindæmum. Sá hefði skoðað lagabókstaf lýðveldisins og komist að því að ungmenni yrðu aldrei eldri en 18 ára. Sama hvort þau hefðu verið ungmenni frá 12 eða 16 ára aldri, þetta var mismunandi eftir lögum, ekki eftir persónum. Mig rámar líka í að samkvæmt barnasáttmála Sameinuðu Þjóðanna sé hver manneskja undir 18 ára aldri ungmenni.
Samkvæmt mörgum reglum hætti ég sem sagt að vera ungmenni þann 29. ágúst 1999, en ef ég vil þá get ég fundið viðmiðanir til að lifa eftir þar sem ég get verið ung alla ævi. Mér hættir því til að halda að þessar áraviðmiðanir komi að litlu gagni nema til að vita hvort ég má vera í klúbbi eða þá hvað ég á að borga fyrir lestarmiðann minn í útlöndum. Þetta var kannski ekki endilega spurningin sem ég ætlaði mér í upphafi að svara.