Ég fór heim á miðvikudagskvöldið, heim í heiðardalinn. Þá hafði ég ekki komið heim í tvo mánuði slétta en alltaf borið fyrir mig annir.
Í miðri Síberíunni á leiðinni heim frá Selfossi fékk ég gamalkunna tilfinningu og fiðring í magann: fannst í augnablik að ég hefði í raun ekki komið heim frá því sumarið áður. Og ég hugsaði minn gang: hversu fáránlegt það í raun væri að gefa sér ekki tíma eða aura til að skjótast heim þegar maður er þó svo nálægt. Ég mætti prísa mig sæla ef ég sé fjölskylduna mína nokkuð næsta vetur en samt nýti ég ekki tækifærið til að vera með henni þegar ég hef það. Sagt er að enginn viti hvað átt hefur fyrr en misst hefur. En nú er ekki svo langt síðan ég missti af einu ári í samvistum við vini og vandamenn á Íslandi og sé fram á að missa af öðru - hvers vegna sýni ég þá ekki þá fyrirhyggju að njóta tímans til fullnustu sem ég hef?
Maður er ekki alltaf svo heppinn að fá að vita af aðskilnaði fyrirfram svo maður geti átt góðar stundir og greypt þær í minni sér.

Þó er það þannig að bestu minningarnar eru augnablikin sem maður telur oft ekki minnisstæð. Það eru ekki stórfögnuðir, ekki jólin eða afmælin, heldur smáatriði eins og eitt knús, málrómur eða bros. Það er að vakna með lítilli stelpu, klæða hana og senda í skólann og fylgjast með og gleðjast í hjarta sér hvað henni finnst mikið til þess koma að fá að kúra hjá stóru systur sinni. Þetta er ekki löng stund en full af gleði, afslappaðri vellíðan og væntumþykju. Sömu tilfinninguna fékk ég þegar ég gaf stærri litlu systur minni fyrstu vettlingana sem ég hafði prjónað. Þá kom það í hennar hlut að brosa í laumi yfir ólgandi stolti stóru systur sinnar sem þóttist nú loks vera komin í hóp myndarlegri kvenna, - löngu á eftir yngri systurinni. Þarna í milli sótti ég mömmu mína á næturvakt upp á Selfoss og fylltist stolti og aðdáun við frásögn hennar af því hvernig hún hefði með skarpskyggni og skjótum ákvörðunum bjargað lífi barns í fæðingu.

Í rútunni á leiðinni til baka reyndi ég eftir bestu getu að festa þessi litlu augnablik í huga mér og minni. EF til vill líður ekki á löngu áður en þau renna í hafsjó góðra minninga sem ég á fyrir.