Skrýtin tilfinning þegar maður fær í fyrsta skipti sent í símann sinn ÚTKALL GULUR, jafnvel þó á undan standi aefing.
Og eins gott að þetta var æfing, 50 mínútna útkallstími er ekki glæsilegur árangur. Reality starts to kick in - við nýliðarnir erum of vön að hafa einhvern sem segir okkur hvað á að gera, hvenær verður lagt af stað, hvað á að taka með, hvernig skipulagið verður... Svo óheppilega vildi til að pabbarnir okkar allir voru fjarverandi í gær. Þar sem enginn var til staðar til að sparka í rassgatið á okkur og reka okkur áfram, þá settumst við bara niður og hlógum að óminnishegrum helgarinnar - þ.e. allir hlógu að öllum, hlátursgusum bróðurlega deilt á alla. Það tók ekki svo langan tíma að koma sér af stað þegar loksins var ýtt á ON-takkann, þegar við loksins vöknuðum til lífsins.

Þegar komið var út í mörkina fauk skipulagið í rokinu. Ég, persónulega, hef afsökun. Þegar félagar mínir sáttu sveittir á leitartækninámskeiði í Vindáshlíð sat ég í mestu makindum og drakk bjór úti í Brussel. Ég hef ekki hundsvit á leitartækni. Kannski var skipulagið meira en ég gerði mér grein fyrir.
Sökum fáfræði minnar hafði ég lítinn skilning á því þegar Villý og Maggi rýndu í jörðina og reyndu að fylgja slóð. Á endanum fékk ég Villý til að hlaupa með mér áfram - að hluta til með þeim rökum að ég væri búin að traðka út öll spor í óþolinmæði minni.

Við hlupum upp um fjöll og firnindi, lýstum út í myrkrið til að reyna að laða til okkar þá týndu. Þetta var í fyrsta skipti sem ég tek þátt í leitaræfingu. Þess vegna vissi ég ekki að á leitaræfingum væri ekki hægt að miða við neina þekkingu á hegðun týndra (merk fræðigrein) heldur væri þetta fullorðins feluleikur þar sem maður þyrfti að ná í skottið á þeim týnda, binda hann og kefla og bera til byggða tjargaðan og fiðraðan, - sérstaklega þegar Kristó er týndur og harðákveðinn í að láta ekki finna sig.

Ég og mínir fundum ekki neitt. Fyrir utan það þegar Villý og Raggi stungu hópinn af og hlupu út í móa. Við eltum þau uppi þegar mér var hætt að standa á sama enda þau talstöðvarlaus, áttavitalaus, GPS-laus og allslaus. Þau voru hálfkindarleg þegar við fundum þau tvö ein úti í móa. Villý hafði fundið mús... og Raggi hafði fundið mús líka... og þau höfðu saman fundið mús... Við hefðum kannski bara átt að leyfa þeim að vera einum...