Föstudagurinn
Helgin rann ljúflega af stað á samkundu í seli grjóta. Þrátt fyrir rómaða gestrisni Þorbjargar og Jóns héldu gumar og fraukur fríðar niður í miðbæ óttans þegar blóðið fór á hreyfingu. Kvennafansinn vildi fara á Hverfisbarinn. Það er samt ekkert gaman að djamma þar sem maður er að vinna þannig að við Þorbjörg flúðum út aftur og hittum strákana sem enn biðu í röðinni. Eftir einhvern tíma vorum við Snorri ein eftir svo við settumst inn á Ara í Ögri. Þar sátum við þar til lokaði, hugfangin af trúmálum og pólitík. Svo settumst við inn á Sólon og spjölluðum meira þangað til Snorri vildi fara að dansa. Ég yfirgaf hann í röðinni við 22 og fór heim að sofa.

Laugardagurinn
Ég reif mig upp á rassgatinu til að læra og til að kíkja á Íslenska Fjallahjólaklúbbinn. Nú er ég skráður meðlimur þar - sem er gott.
Ég, Þórhildur og Ágústa röltum niður í bæ og hringdum í styttur - mjög fyndið. Á sumu styttum bæjarins voru miðar þar sem stóð t.d. : Hringdu í Jón Sigurðsson 6201406 - gjaldfrjálst númer. Þá fékk maður símsvara með örleikriti eða stuttri sögu sem tengdist styttunni.
Hrabba af Hverfisbarnum hringdi í mig í öngum sínum og bað mig um að koma að vinna. Það var fullt að gera og staðurinn undirstaffaður = mikið álag. Ekki batnaði nú þegar barþjónninn uppi þurfti að fara heim kl 4 út af því að hann var svo "þreyttur í fótunum". Næstum því beit ég af honum hausinn - Aumingi!

Sunnudagurinn
Planið mitt gekk upp. Ferðin var farin. Við ætluðum að labba Nesjavellir-Hveragerði en svo komst nýi fjölskyldubíllinn björgunarsveitarinnar ekki yfir skaflana inn á Nesjavelli. Við ákváðum því að byrja bara hinum megin og Bjöggi skyldi svo sækja okkur á Landróvernum á Nesjavelli. Við löbbuðum inn Reykjadal, upp úr Klambragili eftir nestispásu í sæluhúsinu. Þegar til kom böðuðum við okkur ekki, við áttum langa ferð fyrir höndum. Við fundum samt marga góða baðstaði og létum okkur dreyma um að fara þangað í útilegu í sumar, flatmaga í sól og sumaryl sem við myndum að sjálfsögðu panta. Þegar upp á Hellisheiðina var komið yfirgáfum við merktar gönguleiðir og löbbuðum austur fyrir Hengilinn, alveg upp við hann, beina leið að Nesjavöllum.

Þessi leið reyndist hinn best sunnudagslabbitúr, 13km, tiltölulega auðvelt labb. Þar fyrir utan er hún mjög skemmtileg, sérstaklega þegar nær dregur Nesjavöllum, þar sem alls staðar rýkur og bubblar og grubblar upp úr marglitri hveradrullunni. Minnir á kafla á Landmannalaugar og nærheder. Því miður var engin myndavél með í ferðinni. Oft og víða bölvaði ég sjálfri mér fyrir að hafa skilið mína eftir á Kárastígnum kvöldið áður. Hemmi var allslaus líka. Digital-fólkið var fjarri góðu gamni: Óli á leitarnámskeiði í Hvalfirði, Sissi í rúminu með pest og Stænerinn að ná sér eftir keppni á Vesturbær Open í listskurði á bringuhárum... ólíkt höfumst við að - viss er ég samt um að hann sér eftir því núna að hafa setið heima.
Við fengum prima gönguveður: sólin var dempuð af þunnri skýjahulu svo að það var mjög bjart yfir, engin úrkoma, hiti sjálfsagt um 5°C, og lítill sem enginn vindur þar sem við áttum leið um.

Þetta er svo magnað með útivist og hreyfingu úti í óbyggðum (þó það sé svona nálægt byggð). Hún er nærandi og styrkjandi, gefur hraustlegt og gott útlit og bætir alveg örugglega meltinguna líka.
Ég var komin á fremsta hlunn með að segja þeim bara að fara án mín. Sérstaklega svona um hálfsjö um morguninn, þegar ég var komin langleiðina heim og fattaði að ég hafði gleymt símanum mínum niður frá og þurfti að labba til baka og aftur heim... ég fór næstum því að gráta. (Ég nefnilega á ekki vekjaraklukku). Ég var svo buguð þegar ég reif mig upp eftir stuttan blund, ég var viss um að ég myndi detta dauð niður milli þúfna einhver staðar á miðri leið. Svo labbaði ég af stað og fann varla fyrir þreytu alla leiðina.