Ég hef lært svo margt síðan ég byrjaði í björgunarsveit. Nú kann ég ýmislegt sem ég hélt ég myndi aldrei læra og hlutir sem voru framandi virðast mér næsta hversdagslegir. Sumt hafði ég aldrei séð eða heyrt um áður - karabínur, sling, prússikbönd, júmmarar, reverso, tíblokk... Skrýtin nöfn á skrýtnum hlutum.

Nú um helgina fór ég í frækna hetjuför. Mér fannst ég algjör ofurhugi þegar ég stóð á broddunum og horfði niður eftir hlíðum Gígjökuls. (Myndir í boði Stæners.) Ég tala nú ekki um þegar við reistum nýja tjaldið okkar á jöklinum um eitt-leytið á föstudagskvöldinu og rokið hafði næstum rifið það úr höndunum á okkur. Einhver tjöld fóru á flug, einu var bjargað eftir frækilegt spretthlaup og glæsilegt stökk yfir nýbyggt kvennaklósettið. Svo var mér allavega sagt, kannski ýki ég söguna um einn þriðja. Gaman hefði verið að sjá þetta.

Svefninn var... undir meðallagi. Ég var ekki alveg viðbúin því hvað það er ógnarkalt að gista á jökli. Þegar fólkið skreiddist á fætur á laugardagsmorgninum heyrðist mér fleiri hafa svipaða sögu að segja. Við hörkuðum samt af okkur, gölluðum okkur og settum á okkur broddana. Ég hef heyrt sögur af fólki í miðjum hlíðum Everest sem skreiddist út um miðja nótt til að míga, nennti ekki að setja á sig broddana og hefur ekki sést upp frá því. Jökullinn er ís > svell > + brekka => enginn stendur í lappirnar á skósólunum einum. Þetta er einfalt reikningsdæmi, ég veit, en stundum þarf maður að sjá svona lagað berum augum til að átta sig á því. Einhver var soldið lengi að átta sig á þessu, sá hafði um annað að hugsa. Hann hafði skorið sig á fingri og skyndihjálparkunnáttan frá því fyrir þremur vikum reyndist honum það vel að hann tilkynnti okkur stoltur: "Þetta er allt í lagi, ég er búinn að stöðva blóðrásina." Þetta var alveg rétt munað hjá honum - þegar blóðrás sjúklings hefur stöðvast þarf maður ekki að hafa frekari áhyggjur af honum...

Upp úr hádegi festum við okkur í línu og gengum af stað. Það var eins og við manninn mælt, þá byrjaði að rigna. Við syntum upp eftir jöklinum og fundum okkur vegg til að æfa okkur í klifri. Við lærðum á ísskrúfur, megintryggingar og hvernig á að beita ísöxum og broddum í klifri. Þegar hér var komið í kennsluskránni sáu stóru strákarnir að í óefni stefndi og skipuðu fólkinu heim í tjaldbúðir að taka saman og flýja heim. Afganginn lærðum við svo inni í húsi á sunnudaginn, í skóli fyrir veðri og vindum. Vart mátti tæpara standa, hefðum við verið hálftíma eða klukkutíma seinna þá hefði tjaldið okkar verið fokið í burtu og jafnvel einhver fleiri. Rigningin hafði brætt frá hælunum og rokið reif þá upp með rótum. Sigrún var inni í tjaldinu að taka saman föggur okkar þegar því hvolfdi yfir hana og hún var flækt inni í því. Hemmi og Maggi komu til bjargar, eina stundina fannst mér ég vera í alvöru óveðursútkalli, fyrir utan það að þetta voru mínar eigur sem ég var að reyna að bjarga. Þetta hófst samt að lokum, allt dótið hundblautt og pokinn minn eftir því níðþungur.

Við röltum niður af jöklinum og allir komust heilu og höldnu niður á jafnsléttu, þótt erfitt væri oft að standa á móti hviðunum, sérstaklega með stóra bakpoka. Meginreglan í ferðum sveitarinnar : Það er stranglega bannað að slasa sig. Þessu hlýddu flestir samviskusamlega, m.a.s. Kristó passaði upp á blóðrásina. En einn maður gat ekki stillt sig um að gata á sér höndina. Stór og þungur bakpoki dugði ekki til að halda Tryggva niðri, hann tókst á loft og lenti á haus oní drullupolli og hélt traustataki um blaðið á ísöxinni, ávallt viðbúinn í ísaxarbremsu í drullunni. Rútan komst ekki alla leið að sækja okkur svo selflytja varð fólkið á Landrovernum. Fólkið beið undir steini, blautt og hrakið. Robbinn kom fimm mínútur yfir heila og hálfa tímann, eins og strætó. Það þurfti fimm ferðir til að koma öllu fólki og farangri á leiðarenda. Við stoppuðum á Hvolsvelli til að láta hreinsa og sauma Tryggvahönd - og til að næra okkur.

Ágætis afþreying? Nei, frábær skemmtun. Fimm stjörnur hiklaust. Á stundum velktist ég þó í vafa um hvort þetta samræmdist nú allt heilbrigðri skynsemi, sérstaklega þegar við vorum að labba heim og ein lítil mistök hefðu leitt af sér slide niður 20m aflíðandi svellbrekku og 10m fall oní illúðlegan jökulárhyl sem birtist þarna undan ísnum. Hrikalegt - en fallegt og svei mér þá, ég held að það hafi verið vel þess virði.