Ég er ekki mikið fyrir hetjudýrkun á frægu fólki en ein manneskja er það þó sem mig hefur mikið langað til að hitta. Þetta er fyrrverandi forseti okkar Íslendinga, hún Vigdís Finnbogadóttir. Ég held ég hafi áður minnst á það á þessari síðu að mér finnist mikið til hennar koma. Ég veit ekki nákvæmlega hvað kemur til, hvers vegna hún skipar sérstakan sess í huga mér.
Að sjálfsögðu er merkilegt að hafa búið á Bessastöðum en það eitt og sér er ekki ástæða þessarar aðdáunar. Nú heimsótti ég Ólaf Ragnar á Bessastaði haustið '97, tók í höndina á honum - og fannst ekkert svo mikið til koma.
Kannski hefur það eitthvað með það að gera að ég er fædd nokkrum vikum eftir að Vigdís sór sinn embættiseið. Grísinn var kosinn þegar ég var 15 ára og þá hafði ég aldrei haft annan forseta. Það að Vigdís væri forseti var mér gefinn hlutur. Þannig hafði það alltaf verið og því var sjálfsagt að þannig yrði það áfram. Gott og vel þó einhver annar taki við forsetakeðjunni, það er þá bara gervi, það er bara plat. Það er enginn forseti annar en Vigdís.

Ennþá eimir eftir af þessum æskuminningum. Að hluta til er það kannski af því að enn hefur enginn komið sem fyllir upp í hennar skarð. Ólafur Ragnar Grímsson er réttmætur handhafi lykilsins að Bessastöðum samkvæmt lýðræðislegu kjöri fólksins í landinu en ég er ekki stolt, í hjarta mér, af honum sem verðugum fulltrúa íslensku þjóðarinnar.

Síðasta vor las ég grein eftir mannfræðing nokkurn sem ég man ekki lengur hvað heitir. Þessi góði fræðimaður setti fram þá kenningu að þjóðernistilfinning Íslendinga væri að þó nokkru leyti kventengd. Helst væri til marks um það kvengerving landsins okkar góða í fjallkonunni. Fjallkonan er móðirin góða sem haldið hefur lífinu í landanum með umhyggju sinni í gegnum aldirnar.

Fræðimaðurinn góði tengdi síðan kenningu sína vali okkar á forseta. Eðlilegt hafi verið að kona væri tákn fyrir Ísland, út á við, jafnt sem fyrir þjóðinni sjálfri. Hafi það ekki verið fyrir tíð Vigdísar hefur það svo sannarlega verið orðið eðlilegt með henni og eftir hana. Þá leitar hugurinn til kjörs Ólafs Ragnars Grímssonar. Þegar hann var í framboði hafði hann við hlið sér konu sem var búin öllum helstu kostum fjallkonunnar góðu. Það var hún sem fólkið kaus, ekki hann. Það var hún sem fólkið tók ástfóstri við, ekki hann.
Eflaust er ég nú ekki að hafa rétt eftir fræðimanninum góða og jafnvel að bæta við frá eigin hjarta en svona lítur það við mér. Eftir ótímabært lát Guðrúnar Katrínar er enginn eftir á Bessastöðum sem ég get samsamað með mér eða minni þjóðernisvitund.

Þá er ég kannski kominn að kjarna málsins um mína lotningu fyrir Vigdísi Finnbogadóttur. Hún er í mínum huga persónugerving fjallkonunnar sjálfrar. Hún er tengd órofa böndum við mína eigin þjóðernisvitund og svo er eflaust með fleiri.