Lögmál Murphys er enn í fullu gildi: að sjálfsögðu kom erfiðara ritgerðarefnið á prófinu í morgun. En einhver andi kom yfir mig í prófinu, kannski voru það vítamínin sem ég tók í morgun, kannski gerðu þau gæfumuninn. Kannski hitti ég akkúrat á töfluna sem innihélt heilagan lærdómsanda... heppin ég! Ég held mér hafi tekist að snúa mig út úr þessu - hversu vel, er aftur annað mál. Hann Torfi, kennarinn minn, er nú samt svo mikið dýrk, hann hlýtur að sjá aumur á mér.

Eitt svar barst mér við hjálparbeiðninni minni, alla leiðina frá Danmörku, sem mér finnst nú nokkuð gott miðað við lítinn fyrirvara. Takk kærlega, Ásta. Því miður hafði ég ekki tíma til að kíkja á það fyrr en eftir prófið. Ég var nefnilega svo vitlaus í morgun að ég hélt að Tóta og Dagný væru að fara í próf og ég myndi þá fá far með þeim. Þegar klukkuna vantaði kortér í níu var Þórhildi farið að finnast skrýtið að ég sæti enn hin rólegasta uppi í sófa að lesa fréttablaðið og benti mér á að Tóta og Dagný færu ekki í próf fyrr en eftir hádegi. Þetta hefði ég sosum átt að vera búin að segja mér sjálf þar sem Tóta var ekki einu sinni komin á fætur, but nooo...

Nú gætum við sagt að það sé gott að vera svona óstressaður - en við gætum líka sagt að það sé slæmt að vera svona vitlaus...

Þannig að ég rauk af stað í rólegheitunum og var komin í próf fimm mínútur yfir, ekki svo slæmt. Ekki það að það hafi haft nein áhrif á heildarútkomu prófsins.