Prófahúmorinn illræmdi er við það að ná tökum á mér, ég var alveg að fara yfirum í gærkvöldi af leiðindum í sjálfri mér. Þegar ég sló svo Skarphéðinsmet í leiðinlegum óbröndurum fékk ég sendingu frá Þórhildi: leiðabók SVR 2002 - í hausinn. Það sló mig algjörlega út af laginu.

Þegar stúlkurnar og strákurinn skriðu á lappir á Kárastígnum beið þeirra óvæntur glaðningur. Jólasveinninn var búinn að taka einn skó frá hverju þeirra, setja hann út í stofuglugga og láta oní hvern eitthvað skemmtilegt. Hvaða jólasveinn þetta var er okkur öllum hulin ráðgáta þar sem Stekkjastaur kemur til byggða í kvöld.

Ég ligg sterklega undir grun þar sem ég fór síðust að sofa, upp úr hálfsjö í morgun. Ég ber við minnisleysi þar sem undir það síðasta las ég sofandi og dreymdi að ég væri vakandi. Ég vil allavega síður að á mig falli sök þar sem þetta jólasveinafífl varð þess valdandi að Hildur Edwald fann ekki skóinn sinn í morgun og var næstum því orðin of sein í íslenskupróf sem henni gekk svo illa í. Hefðum við Ágústa ekki verið búnar að setja skóinn hans Matta fram áður en hann hentist út - of seinn - þá hefði örugglega farið eins fyrir honum.

En fyrir utan þetta var margt þarft sem kom í skó. Reyndar var margt þarft sem hvarf af heimilinu til þess að þessar gjafir gætu farið í skó. Öll fengu þau eitt sprittkerti, eitthvað ætilegt: afganginn af nammi gærdagsins og eina mandarínu og svo vítamínskammt dagsins þar sem þetta þraut, og svo eitt og annað smálegt. Þórhildur, heppnust allra, fékk að gjöf mikið notaða leiðabók SVR fyrir árið 2002.