Stekkjastaur er enn ráðgáta. Enginn hefur enn lýst ábyrgð á hendur sér fyrir græna ópalinn.

Í nótt komu enn gjafir í skó: kerti og spil - ég fékk laufafjarka. En það er engin ráðgáta, sá jólasveinn var ekkert að leyna sínu identiteti.
Sú gjöfin sem kom samt mest á óvart var innihald gamallar krukku sem eitt sinn geymdi barnamat. Hún beið okkar í morgun úti í glugga með heilögum lærdómsanda í töfluformi, ein tafla fyrir hverja hinna fimm lærdómsmeyja. Við gleyptum þetta í okkur, við fjórar sem vöknuðum fyrst, í góðri trú og von um velgengni á menntabrautinni. Hefði ekki veitt af þar sem Hildur, Þórhildur og Ágústa fóru allar í próf kl. 9. Ég sat hins vegar heima og kveikti á kerti fyrir þær.
Nú er skemmst frá því að segja að ég hef ekki lært staf í dag og klukkan að verða fimm. (Ég er reyndar búin að útrétta ýmislegt - án þess að vilja vera með neinar afsakanir.) Hildur kom fyrst prófmeyja heim og bar sig aumlega, þá byrjaði ég fyrst að efast um mýtuna um heilagan lærdómsanda. Ekki bætti úr skák að ég hafði þá setið í Minesweeper frá því þær fóru út um morguninn - í einn og hálfan tíma. Þegar Tóta kom fram varaði ég hana við að taka andatöfluna og ég veit ekki annað en hún hafi sloppið.

Þessum jólaskósveini sem var að verki í nótt eru greinilega eitthvað mislagðar hendur, hann ætti að leggja skóinn á hilluna og feta nýja framabraut. Að byrla saklausum námsmeyjum svona ólyfjan og ólán er alveg forkastanlegt, sérstaklega svona um hábjargræðistímann.