Þegar ég vaknaði í bítið á miðvikudaginn í síðustu viku, eldsnemma í nístandi kuldanum, little did I know hvað framtíðin myndi bera í skauti sér. Ekki grunaði mig þá að rétt rúmum sólarhring síðar myndi ég sitja inni í stofu hjá Vigdísi Finnbogadóttur og borða súkkulaði sem kóngurinn í Noregi hafði sent henni. Öllu átti ég nú von á en síst ekki þessu. (Hin fleygu orð Hildar systur minnar spekingslegu þegar hún var sjö ára og hitti kennarann sinn á Akureyri í sumarfríinu.)

Þetta byrjaði allt þannig að Ásdís kennarinn minn í frönskunni sagði okkur að Vigdís væri að leita sér að aðstoðarmanni í hlutastarf. Viðkomandi þyrfti að hafa góða tungumálakunnáttu og mjög gott væri ef hann kynni frönsku, þess vegna hefði hún verið beðin að nefna þetta við okkur. Hún tók niður nafnið mitt og fleiri. Síðar um daginn var svo hringt í mig og ég beðin um að koma í viðtal, daginn eftir fór ég í umrætt teboð til Vigdísar og daginn eftir það, s.s. á föstudaginn, byrjaði ég að vinna.

Ég er sem sagt aðstoðarmaður Vigdísar Finnbogadóttur sem HÍ leggur henni til. Í bili er ég að flokka og ganga frá pósti og skjölum síðustu tveggja ára, það er ekki svo lítið verk en þó tiltölulega fljótunnið. Eftir það... það kemur bara í ljós. Nú er ég með lykilinn að skrifstofunni hennar í Nýja Garði í vasanum og kem og fer þegar mér hentar, þarf að skila 12 tímum á viku, 30% starf. Þannig er nú það.

En svo liggur við að ég fái samviskubit þegar ég heyri af fólki sem brestur í grát á ráðningarskrifstofum og flýr til Finnlands í frekara nám af því það fær ekki vinnu hér... Ég hef ekki undan öllum vinnunum sem hlaðast á mig. Ætti ég að biðja fréttablaðið að hafa samband við Finnlandsfarann og segja honum að hann megi fá aðra af gömlu vinnunum mínum?