Í dag skín sól á fjöllum
Í dag hefði hann pabbi minn verið viðþolslaus að komast inn á fjöll.

Sjálf stóð ég mig að því rétt áðan að standa við gluggann og stara út, dást að snæviþöktum fjöllunum glampa í sólinni, ímynda mér að vera einhvers staðar úti í óbyggðum: þar sem kuldinn bítur en sólin vermir. Ég gældi við það í huganum að gleyma óvart tímunum sem ég á eftir í dag, gleyma verkefnunum sem ég þarf að skila, gleyma skyldum og kvöðum og daglegu amstri og láta mig hverfa. Ljúft væri að kúra sig ofan í svefnpoka í kvöld og vakna í fyrramálið úthvíldur og áhyggjulaus, fara á fætur af því að mann langar til, ekki af því að maður þarf þess, fá sér af góðu nesti og halda út í ævintýr dagsins......

Enough said! Hver kemur með mér?