Í gær var vor í Reykjavík. Vor - þ.e. skv íslenskum vorstöðlum og -skilgreiningum.

Við Þórhildur vorum svo uppveðraðar yfir góða veðrinu að við ákváðum að rölta upp á Esjuna - hólinn sem sumir kalla fjall - svona rétt á leiðinni heim úr skólanum. Þetta gekk bara vel, enda ekki við öðru að búast af þvílíkum fjallageitum!!! (Þrjú upphrópunarmerki = háð) Við komumst á leiðarenda, hægt og bítandi, óðum snjó og aur - having the time of our life. Skrifuðum í gestabókina og príluðum niður klettana og þá fyrst varð gaman.

Ég ætlaði fyrst ekki að þora að renna mér niður vegna steinanna sem stóðu upp úr út um allt en sérstaklega þó vegna þeirra sem möruðu í hálfu kafi. Mér varð ekki um sel þegar ég sá Þórhildi stefna beint á sker og fara yfir það... en þegar ég heyrði hana ískrandi og skríkjandi eins og smástelpu gat ég ekki annað en elt hana. Ég settist á úlpuna mína, hélt í ermarnar og hettuna, lyfti fótunum út í loftið og þeyttist af stað. Augun og munnurinn fylltust af snjó, ég náði ekki andanum fyrir hlátri - flábælt! Svo flábælt að við röltum aftur upp þessa 150 metra og renndum okkur niður aftur.
Á leiðinni niður settumst við svo í hvern snjóskafl sem leit út fyrir að geta verið nógu brattur, -gátum ekki fengið nóg.

Þegar við komum heim beið Ágústa eftir okkur með bollur: the perfect ending to a perfect day... mmm...