Útivistarvikan mikla heldur áfram.
Í gær steig ég í fyrsta skipti á snjóbretti. Ég fór síðast á skíði í Bláfjöllum 1997, ef ég man rétt. Það var þá í þriðja skipti á ævinni sem ég renndi mér niður brekku ekki sitjandi á rassinum á snjóþotu. (Ekki þar fyrir, að ég var samt meira og minna á rassinum á leiðinni niður...)
Lánið lék við okkur Villý í gær... eða ekki... Stólalyftunni var lokað akkúrat í þann mund sem við renndum í hlað í Bláfjöllum vegna roks. Diskalyfturnar voru opnar eftir sem áður.
Eftir fyrstu ferðina niður barnabrekkuna í gær var ég sannfærð um að ég kynni best við mig á jafnsléttu og ætti ekkert erindi upp aftur. Villý peppaði mig upp aftur, - hefði ekki getað hugsað mér betri félaga í fyrstu ferðina, og eftir einn Sissa-five var ég ready to rock. Næsta ferð gekk öllu betur svo við færðum okkur upp á skaftið. Eitt kom mér á óvart: ég hafði alltaf haldið að markmiðið væri að komast heill á húfi niður brekkuna, það var ég nokkurn veginn búin að mastera - en ég hafði aldrei búist við að það gæti verið svona mikið vesen að komast UPP! Diskalyftur eru bara ekki málið þegar maður er á bretti.

Við vorum þarna í 5 klst að leika okkur, ég var orðin soldið þreytt undir það síðasta, verð að játa það.
Í dag get ég hvorki staðið, setið né legið fyrir eymslum og harðsperrum - en það er vel þess virði.
Því nú er ég brettagella : blá og marin og hamingjusöm í hjarta mér!