Það fór þá aldrei svo að ég hefði ekki lífsviðurværi af sjómennsku, hetjan Herdís! Ef þá hægt er að kalla það sjómennsku að keyra 5-10 sjómílur frá landi og selja túristum kaffi til að súpa á meðan þeir súpa hveljur yfir stökkvandi hvölum eða kveljast af hvalleysi.
Undanfarna daga hefur því miður verið meira um kvalir en hvali. Sem betur fer stóð ég á fjallstindi í Landmannalaugum á föstudaginn meðan farþegar engdust á Faxaflóanum og spjóu yfir dekkið þvert og endilangt. Frá því á sunnudaginn hefur fólk nú haldist sæmilega hraust en hvalirnir hafa verið eitthvað lítið heima. Hvalirnir eru nebbla að dandalast á Halamiðum að éta loðnu og slíta nætur fyrir sjómönnum, eins og þeir hafi ekkert betra að gera. Þeir sem eru ekki á Halanum eru fyrir austan að éta kolmunna.

Þrátt fyrir að ferðirnar séu ekki langar og hetjudáðirnar litlar hef ég samt mjög gaman af þessu hálfgildings sjómannslífi. Fljótlega verð ég slarkfær í sjóaramáli, fer að þekkja skipin og miðin. Nú þegar get ég staðsett á korti fjarskanistönsk buskanöfn eins og Hala og Svið. Bráðum fer ég að taka mér í munn orð eins og rúmlestir, aflamarksheimildir og þorksígildistonn. Þá verður gaman!

En ekki veit ég hvernig endar þetta hvalleysi. Held það væri mest vit í að senda þessa túrista á loðnuvertíð á Halann ef það vill sjá hvali.