Eftir að hafa mistekist að leiða lið mitt til sigurs í sjómannadagsróðrarkepninni í Þorlákshöfn flúði ég landsfjórðunginn og stefndi vestur á bóginn. Eftir 7 klst ferðalag yfir apalhraun og ófærur, með pönnsustoppi í Borgarnesi, lenti ég loks á Patreksfirði. Ásta, amma Villýar, dreif mig strax að matarborðinu og bar fyrir mig mat þar til ég stóð á blístri. Ég gaf skít í prattíin á Patró og sjómannadagsballið, buguð af þotuþreytu og matargati í hægra hné.
Prattí-Patró var draugabær á mánudagsmorgninum og við þurftum við að bíða til ellefu eftir því að fyrstu mannverurnar settu upp sólgleraugun og drægjust á lappir. Með nesti og nýja skó brunuðum við yfir á Rauðasand með viðkomu í fyrsta stálskipi Íslendinga, Garðari, sem liggur nú uppi í fjöru í Skápadal. Við settum hjólin saman og renndum okkur en liten cykletur og trallala. Þegar við komum til baka var Árni búinn í vinnunni og kominn yfir um.
Um fimmleytið lögðum við af stað í gönguna miklu inn í surtarbrandsnámur. Með öndina í hálsinum kíktum við niður af Ölduskarði og bjuggumst við að sjá örmjóa kindagötu í bjarginu fyrir ofan himinhátt þverhnípi - svo mikið var búið að vara okkur við og draga úr okkur kjarkinn. Það sem við sáum var vissulega einstigi en þetta var fyrir neðan klettana og fyrir neðan stíginn var ekki þverhnípi heldur misstórgrýttar skriður niður 200 metra. Við fundum námurnar og gengum inn í botn á einum göngunum, ca 50 metrar. Námuferðin er ágætis dagsverk fyrir ólofthrædda. Lofthræddir skyldu halda sig fjarri.

Þriðjudagurinn var bíladagur, veðrið var ekkert spennandi. Fyrsta stopp var byggða- og flugminjasafnið á Hnjóti. Við skiptumst á sögum við safnastúlkuna. Hún sagði okkur frá langömmu sinni sem tók þátt í björgunarafrekinu við Látrabjarg og ég sagði henni frá heiðursorðunni afabróður míns sem dagaði uppi í hnífaparaskúffunni eða tvinnaboxi konunnar hans. Þeim fannst þetta víst ekkert til að hreykja sér af í þá daga þegar samhjálp var skylda hvers manns og skilyrði þess að lifa af á hjara veraldar.
Næst lá leiðin út á Látrabjarg. Við rétt heilsuðum upp á lundann frammi á bjargbrún og flúðum svo aftur inn í bíl undan rigningarsuddanum.
Við tókum upp þrjá rennblauta þýska túrista og skutluðum þeim síðasta spölinn niður í Breiðuvík - góðverk ferðarinnar.
Við héldum áfram til Kollsvíkur þar sem hann afi minn er fæddur og uppalinn. Við keyrðum áleiðis oní fjöru. Þar sem forfeður mínir tróðu áður sandinn og stigu ölduna í roðskóm og lýsisbornum skinnstökkum veigraði ég mér nú út í Northface og Nikita. Ég blygðaðist mín fyrir eigin væskilshátt og rak nefið í rigninguna. Við röltum yfir tóftarbrot og ég óskaði mér 100 ár aftur í tímann og sá í anda 100 manna byggð í Kollsvíkinni og verbúðina iðandi af lífi. Ég myndi vilja kynnast sjálfsþurftarbúskapnum, sækja lífsbjörg í Norðurhöfin og björgin, hættuleg en heillandi. Svo hugsaði ég áfram: hefði ég fæðst hér 100 árum fyrr, þá væri ég ekki að róa á sjó, ekki að síga í björg, ekki á ferðalögum - ég væri heima að eignast börn, ala þau upp og halda gott heimili - og ég varð bara nokkuð sátt við mitt hlutskipti.
Með magafylli af slátri frá Diddu á Láganúpi yfirgáfum við þennan draumastað í kvöldsólinni. Kannski var ekki sól. Kannski var ennþá rigning. En í minningunni er sólin í Kollsvík, jafnvel í rigningunni.
Við keyrðum aftur yfir á Rauðasand og komum við í fjósinu að Stökkum og fengum mjólk í morgunmatinn. Alvöru óunna, ógerilsneydda kúamjólk.

Að launum fyrir mjólkina mættum við árla morguns í fjósið og gáfum kúnum meðan mjaltastúlkurnar Lóa og Hörður sinntu sínu.
Restin af miðvikudeginum fór í vistaöflun og dekkjaviðgerðir á Patró, ekkert spennandi.

Á fimmtudeginum var planið að labba upp á Napann og kíkja síðan í selalátur niðri á sandrifinu. Við hættum fljótlega við að labba alveg upp þar sem toppurinn var hjúpaður skýjum og ekkert útsýni. Ég rak sjálfa mig áfram upp á útsýnishól en þegar þangað var komið bugaðist ég. Mjaðmargigtin síðan í Botnssúlum hafði aldrei fengið almennilega hvíld til að jafna sig og því varð ég viðþolslaus á fimmtudaginn, þrátt fyrir nokkra daga á ofurskömmtum af íbúfeni. Villý hélt áfram fyrirhugaða leið niður með Sjöundá en ég brölti þráðbeinustu leið heim, niður kletta þar sem ég kom að þeim, yfir fúafen og flóa; heim í meira íbúfen og svefn.

Föstudagurinn var stanslaus keyrsla frá Patró til Rvk og Villý hélt svo áfram til Skaftafells eftir litla viðdvöl í höfuðstaðnum. Ég hins vegar fór í fínustu stúdentsveislu til Þorbjargar en fór snemma heim í meira íbúfen og svefn.