Það breytist fátt í Humarvinnslunni.
Svunturnar verða enn jafn bleikar og fötin illa lyktandi. Humrarnir stinga og puttarnir bólgna. Tíminn líður hægt í vinnu en hratt í pásum, það er segin saga.
Það er alltaf jafn mikils metinn brandari að senda busana eftir hlutum með skrýtnum nöfnum sem ekki eiga sér stað í raunveruleikanum, hlutir eins og humarklóra, humarstrekkjari, vakúm í fötu osfrv. Ég hef aldrei lent í slíkri sendiferð og aldrei sent neinn. Því fékk ég slæmt samviskubit í vinstri öxlina í dag þegar ég plataði eina hrekklausa stúlku á borðinu mínu til að hlaupa eftir humarþyngjara meðan ég skaust sjálf í pásu. Stúlkan steig í vitið og hljóp ekki langt áður en hún áttaði sig og brosti breitt þegar ég kom til baka, glöð og sæl yfir að hafa séð við mér. Mér var létt að vita að ég hafi ekki sært hana djúpt og samviskubitið greri á augabragði.
Skömmu seinna sá ég hvar annar pakkari kom furðu lostinn úr sendiferð. Flokkarastrákarnir höfðu sent hana inn í glasseringu og verkfærið sem hún kom með til baka var kústskaft með gúmmíhanska teipuðum á endann: humartosarinn!! ... grey stelpan.

Thought you might like to know, þið sem saknið humarvinnslunnar... Ég fer nú að bætast í ykkar hóp, ég á bara morgundaginn eftir. Þá á ég allt sumarið fyir höndum með frelsi og ferðalögum. Engin þvingandi skrifstofuvinna frá níu til fimm alla virka daga, ekki þeysiferðalög um helgar og ekki heimkomuþunglyndi á sunnudagskvöldum. Enginn mánudagsleiði eða sólskinsandvörp. Mmmmmmm......