Hvað má og hvað má ekki skrifa á blogg?
Er óviðeigandi að pósta minningargrein?
Þetta er viðkvæmt málefni, vissulega, en sé farið að öllu með gát og fyllstu virðingu gæti maður haldið að það væri í lagi að nota þessa leið eins og aðrar til að minnast góðs manns sem er genginn.
Eða hvað?
Er ástæða fyrir því að maður sér aldrei í þessum vefdagbókum annað en léttúðugt mas um dægurmálefni og atvik líðandi stundar? Blogg hafa á sér orð fyrir að vera óalvörugefin og léttlynd. Er óviðurkvæmilegt að draga svona viðkvæmt og alvörugefið málefni inn í heim léttúðar? Er það þá vegna þess að alvörunni er óvirðing sýnd eða vegna þess að við verðum að eiga okkur athvarf léttúðar og látaláta þangað sem við getum flúið og látið sem ekkert sé að? Á blogg að vera framlenging á hinni frægu grímu sem við erum alltaf að tala um að við þurfum að bera í dagsins önn til að láta ekki á okkur sjá að við höfum tilfinningar?

Setjum sem svo að minningargreinar verði leyfðar á bloggi, eiga þær þá að vera eftir Moggaformúlunni? Er hættulegt að leyfa minningargreinar þar sem fólk getur haft sinn eigin stíl og engrar ritskoðunar nýtur við? Nú skulum við gefa okkur það að þeir sem eru á annað borð að minnast látins manns hafi þekkt hann að einhverju marki og finnist eftirsjá í honum, þ.e. að þeir minnist hins látna að góðu. Eru þá persónulegar minningar og hugrenningar við dauðsfall í ritmáli óviðeigandi ef ekki er í Mogganum eða öðrum viðurkenndum prentmiðli?

Er þetta bundið við miðilinn eða er það formið sem má ekki breyta? Minningargreinar eru oft keimlíkar, af góðum og gildum ástæðum. Sorgarferli fólks er oft svipað og syrgjendur finna huggun í að rifja upp góðar minningar. Það er almenn sátt um það í samfélaginu að þegar maður er syrgður skuli ekki rætt um lesti hans eða vankanta, það er óviðeigandi.
Hvað með galgopalegan stíl á minningargreinum? Flest höfum við hugmynd um að tala skuli af virðingu og andakt um hinn syrgða og dauðann yfir höfuð. Við þurfum að gæta tungu okkar og segja ekki neitt að vanhugsuðu ráði.
Hugsanlega á þetta þátt í vanþóknun á netminningargreinum. Bloggheimar eru konungsríki hins vanhugsaða orðs. Að heiðra minningu manns á miðli sem er svo ógrandvar og hugsunarlaus getur ekki verið gott.
Eða hvað? Er það hugurinn að baki sem skiptir öllu máli eða er það framsetningin sem er meginatriði?
Erum við fyrst og fremst mótfallin því að vanhelga hið staðlaða form minningargreinanna eða er málið að við viljum ekki láta koma okkur í opna skjöldu með einhverju sem okkur finnst óþægilegt, þegar við búumst við lesmáli léttúðar?
Ef blogg eru, líkt og einkadagbækur, til þess gerð að skrá hugsanir ritara, er honum þá skylt að forðast tabú, - hugsanir sem öðrum gæti þótt óþægilegt að lesa,- þar sem hann veit að aðrir koma til með að lesa skrif hans?
Er annars virkilega svo komið að dauðinn sé óumræðuhæfur?

Hafi ég valdið lesendum hneykslun, reiði, vonbrigðum eða áhyggjum þykir mér það leitt. Finnist einhverjum óviðurkvæmilegt að velta fyrir sér og ræða nokkuð svo hátíðlegt sem dauðann og sorgina vil ég biðja þann hinn sama að senda mér reglurnar um það sem má tala um og það sem ekki má tala um á netfangið disaljosalfur@hotmail.com, ég get þá kannski haft þær í huga í framtíðinni.

En við megum ekki gleyma því að dauðinn, með allri þeirri þjáningu sem hann oftast hefur í för með sér fyrir dána sem eftirlifendur, hann er nú einu sinni hluti af okkar jarðneska lífi og á fyrir okkur öllum að liggja. Ætti ég að biðjast afsökunar á því að minna ykkur á það? Ætti ég að biðjast afsökunar á því að dirfast að færa þessa staðreynd í orð á svo óverðugum miðli? Nei, ekki í þetta skiptið. Þrátt fyrir það að blogg sé miðill hins óhugsaða þá er þetta þó alltént hugsað. Þetta er mín hugsun. Líki ykkur hún ekki er ykkur frjálst að færa ykkar hugsanir í orð og senda mér.