Páskarnir voru ósköp ljúfir í faðmi fjölskyldunnar í Borgarnesi.
Reyndar yfirgaf ég hana fyrir fjallgöngu á föstudeginum langa með björgunarsveitarfólki sem gisti í Skorradalnum. Fyrsti tindur helgarinnar heitir Skarðshyrna, ég held hún teljist til Skarðsheiðarinnar án þess þó að vera viss; það er stundum mjög ógreinilegt hvar eitt fjall byrjar og annað endar. Á toppinum sýndi GPS-inn 949m y.s. - sem er nokkuð gott miðað við það að á korti einu sem ég sá eftir á virtist hún ekki nema 923m. Kannski fór ég fjallavillt...

Á laugardeginum var svo hin hefðbundna páskafjöruferð með tilheyrandi hnútaverkefnum, kastalabyggingum, stíflugerðum og að sjálfsögðu nestisstundinni (sem er auðvitað aðalástæða þess að nokkur maður fer úr húsi.) Eftir fjöruferðina hvatti ég til fjallgöngunnar sem ég var búin að lofa Guðrúnu litlu. Við klifum Grábrókina við fimmta mann. Barnið var ekki þeirra mæddast og hefði alveg getað farið upp aðra 173m í viðbót. Eftir fjallgönguna röltum við út í hraun, skoðuðum hella og lögðum okkur í mjúkan mosa. Þegar við komum heim beið okkar ljúffengur ömmumatur og spilamennska fram eftir kvöldi, - nú loksins skil ég og kann Hringadróttinsspilið...

Á sunnudagsmorgni var ég vakin af lítilli systur sem beið óþreyjufull eftir því að finna páskaeggið sitt. Miðsystirin var ekki jafn morgunhress en lét þó undan og tók á sig rögg. Ratleikurinn gekk nokkuð vel og við fundum súkkulaðið í fuglahúsi niðri í bílskúr. Sunnudagurinn fór síðan í spilamennsku, lestur og rólegheit þar sem þoka hékk niður að rótum Hafnarfjallsins og hafði ekki hopað nema upp að miðju um kvöldið.

Einar móðurbróðir tók mig á orðinu á mánudeginum og við lögðum af stað upp Hafnarfjallið með Elínu okkur til halds og trausts. Hún þrammaði með okkur eins og herforingi upp á topp en var þar aðeins farin að mæðast. Þegar við ætluðum svo að halda áfram eftir múlanum skildi hún hvað hún hafði látið plata sig út í og stakk við fæti enda einn tindur nóg fyrir tíu ára stelpu og nokkuð góður árangur. Þau feðginin fóru til baka og ég hélt ein áfram. Ég hljóp upp á toppana, einn af öðrum, en leist ekki á blikuna þegar ég ætlaði að fara að feta mig niður. Alls staðar heftu för mína snarbrattir klettahamrar og ég ein og allslaus og sambandslaus við umheiminn - ekki sniðugt það! Fátt segir af einum, svo að ég vildi ekki taka neina áhættu. Smátt og smátt rann upp fyrir mér ljós: ég var ekki einu sinni á réttu fjalli, ekki nema von að ég kæmist ekki niður. Ég hafði samviskusamlega talið tindana, þeir voru orðnir fjórir, því hélt ég að þetta væri sá síðasti. En í gjörningaþokunni hafði skotið upp kollinum einn tindur sem ekki sést frá Borgarnesi og ruglað áætlunina algjörlega. Komin í tímaþröng, þar sem ég hafði beðið um að vera sótt kl hálfsjö og vildi ekki valda óþarfa áhyggjum, hljóp ég við fót yfir í Tungukollinn og þar niður eftir hlíðunum, niður eftir gilinu stiklandi á steinunum í ánni, yfir hálsinn og þar sem ég skokkaði niður á veginn, fimm mínútur yfir hálf sá ég Einar og Palla koma keyrandi á móti mér.
Man það næst að fara ekki úr húsi fjarskiptalaus. Að sjálfsögðu nauðsynlegt ef eitthvað kemur fyrir en hefði í þessu tilfelli verið mjög gagnlegt bara til þess að láta vita að allt væri í lagi þrátt fyrir örlitla seinkun, þeas þá hefði ég ekki þurft að flýta mér svona. Eins er mjög gáfulegt að vera alltaf með kort. Þrátt fyrir að ég hafi horft á þessa fjallalengju í ár og áratugi vissi ég ekki hvernig þetta allt saman sneri þegar ég horfði á þetta ofan frá.
En það þykir sýnt að ég þarf að endurtaka þessa ferð og gera þetta almennilega, ég skildi eftir tindinn á Tungukollinum... Eins eru margir tindar þarna í nærheden og auðvelt að taka 7 tinda á einum degi. (Það segir kannski sitt um tindana og afrekið á bak við hvern og einn sigur...) En góð hugmynd að fjallageitaferð, einhver útgáfa af þessu.