Ef ég ætti eina ósk myndi ég óska mér leiðarvísis um hinn gullna meðalveg.
Það er ekki til sá mannkostur sem ekki verður að lesti í öfgum sínum. Bjartsýni verður að óraunsæi, sparsemi verður að nísku, hól og hrós í of miklu magni missa merkingu sína og metnaður getur af sér streitu og smámunasemi.

Eftir tiltölulega metnaðarlítil námsár í framhaldsskóla (þ.e. á námssviðinu, metnaður minn lá mun fremur í því að gera gott skólablað eða stýra skemmtilegri söngkeppni...) ákvað ég að láta ekki leti og tímasóun draga mig niður í einkunn í háskólanum. Þetta er heilbrigður metnaður og allt gott um það að segja, hversu vel sem það markmið hefur náðst... Það fór ekki að síga á ógæfuhliðina fyrr en á þessari önn. Dagurinn sem metnaðurinn ofmetnaðist var dagurinn sem ég fékk tíuna fyrir verkefni í opinberri stjórnsýslu. (Jóhann hefur reyndar alltaf þótt gjafmildur á einkunnir.) Þessi tala hafði verið í mínum augum óraunhæft markmið í háskóla, markmið sem ekki samræmdist því eðlilega lífi sem ég vildi lifa. Svo stóð þetta á verkefninu mínu þegar ég fékk það til baka.

Síðan þá hef ég lagt stærri og stærri hluta af sál minni að veði við hver skil en samt verið ósátt við árangurinn. Nú má ekkert út af bera - ekki má ég fara að lækka í einkunn....
Eða hvað?
Til hvers er ég að tapa af mér hausnum? Hvað hefur það upp á sig? Hvað græði ég á stressinu? Ekki neitt, en ég tapa gleðinni. - Sem er mjög slæmt.
Nú er mál að tapa stressinu, finna gleðina og halda metnaðinum. Það er best.