Við Ágústa nýttum augnabliks uppstyttu til að fagna skjótkomnu sumri. Ég reiddi Ágústu niður á Austurvöll í ísferð, hún reyndar svindlaði og fékk sér kók og sígó. Þegar ég var komin með minn sérþarfaís í höndurnar röltum við að bekk sem okkur leist vel á. Ég dirfðist að færa þá hugsun í orð hvað það væri nú mikil bjartsýni að ímynda sér að sumarið væri komið, nú í byrjun apríl. Ágústa benti þá á menn sem sátu á næsta bekk og supu af stút: "Eins og þessir menn, þeir halda að það sé komin helgi."

Austurvöllurinn er staður mikilla væntinga, langrar biðar og, oft á tíðum, brotinna vona. Staðurinn þar sem Íslendingar bíða eftir að góða veðrið komi í Reykjavík, bíða eftir að hætti að rigna á sautjánda júní, bíða eftir að stjórn landsins slíti af sér múl erlendra áhrifa. Jón Sigurðsson er þolinmóðastur allra. Daga og nætur hímir hann í öllum veðrum, starir einbeittur á kórónuna sem enn krýnir Alþingishúsið, þyrnikórónuna sem hann bíður eftir að taka ofan. Elsku Jón minn, ef þú bara vissir... þessi litla þjóð, hvað getur hún staðið á eigin fótum? Verðum við ekki að leita á náðir álkónga og bandarískra pótintáta?
Eða hvað?