Þegar maður er einn á ferð um einskis manns land bregður hugurinn á leik í gjörningaþokunni. Á leið niður af töfratindinum sem ekki er, birtust mér ýmis ógnarform í náttúrunni. Tilsýndar sá ég ljóslifandi fyrir augum mér, Voldemort súpa einhyrningsblóð. Nóg hafði ég, á laugardagskvöldinu, útskýrt fyrir Guðrúnu að þetta væri uppspuni, svo hún gæti sofnað rótt. Þar að auki veit ég fullvel að ekki eru til einhyrningar á Íslandi. Því varð ég ekki vitund hrædd. Þegar nær dró sá ég, sem var, að þarna hefði tröllkerling kropið og grátið yfir veiku eða dánu barninu sínu og orðið að steini að morgni.

Með því að skýjahulan þéttist og varð þokukenndari rifjuðust upp fyrir mér þjóðsögurnar sem ég las mér til mikillar skemmtunar, barn að aldri. Meðan vindurinn gnauðaði hjúfraði ég mig uppi í sófa, heima í hlýrri og öruggri stofunni hjá ömmu og afa. Þegar regnið buldi á rúðunum eða dulúðlegar þokuslæður héngu niður axlir Hafnarfjallsins las ég um útilegumenn og sauðaþjófa, fjölkunnug tröll og mannaþjófa sem seiða til sín grandalausa vegfarendur í magnaðri gjörningaþoku.

Maður nemur staðar og heldur niðri í sér andanum. Lækjarniður og fuglakvak berast upp hlíðarnar úr djúpum dölum og maður er ekki viss nema eigin hjartsláttur sé utanaðkomandi eða að andartak náttúrunnar eigi upptök sín í brjósti manns sjálfs.