Hafi ég ekki fengið nóg af fuglasöng í borgfirskum útilegumannadölum er enginn skortur á honum hér heima í heiðardalnum. Úti kvaka og syngja og vella og garga hinir ýmsu sjó- og mófuglar en inni í eldhúsi pípir nýji páfagaukurinn Bliki. Milli þess sem ég eyk við eigin fróðleik sit ég hjá honum og reyni að temja hann með því að hafa fyrir honum góða siðu.
Mér skilst að þessir fuglar séu nógu skynugir til að læra að tala. Ég ætlast ekki til svo mikils en ætla að rannsaka hvort hann geti lært að tengja eitt flautað stef við hvern heimilismeðlim. Hann er þegar farinn að reyna að pípa "nafnið" mitt, nú er að sjá hvort hann tengir það við mig og önnur stef við aðra. Kannski gengur það ef aðrir láta vera að flauta mitt stef til að rugla ekki greyið.
Ef ekki þá getur Guðrún haldið áfram þar sem frá var horfið. Þegar hún frétti að fuglinn gæti lært að tala ákvað hún að prófa og greip til þess fyrsta orðið sem hún sá, úr auglýsingu aftan á Dagskránni. Svo skipaði hún fuglinum: "Bliki! Segðu PÁSKAEGGJABINGÓ!"
Sem minnir mig aftur á það þegar mamma mín ætlaði að kenna litla bróður sínum að tala. Hún var rétt orðin læs og náði í góða bók - orðabók menningarsjóðs - og byrjaði á byrjuninni: "Segðu A, segðu ABBADÍS ..."

Utan ahuganir á atferli páfagauka hefur fátt á daga mína drifið. Svo innihaldsríkt er líf námsmanns yfir háannirnar.
Heiðarleg tilraun til að klífa hið mikla fjall, Ingólfsfjall, sem gnæfir yfir Flóann, varð endaslepp vegna lofthræðslu og fótþreytu barnsins og vegna stefnumóts við eldri yngri systur mína. - En við fengum þó gott nesti og því var þetta hin besta ferð!