“Af hverju haltrar þú eins og krypplingur?”
“Ég var í fjallgöngu í gær.”
“Og hvað?”
“Og ekki neitt. Ég var bara að labba. Álagsmeiðsl, sko”
“Hmm... góð saga”

Leiðinlegt, ef maður þarf að vera eitthvað beyglaður á annað borð, að maður geti þá ekki haft góða sögu að segja fólki. Ég er búin að gefast upp á að útskýra hvernig visst álag, endurtekið í hverju skrefi, laskaði vinstri mjöðmina á mér og að segja frá harðsperrum, blöðrum og rispunum á bakinu eftir að við Raggi renndum okkur niður af Miðsúlu.

Við röltum, átta manns, upp í Ísalp-skálann Bratta í Botnssúlum á föstudagskvöldið – ef hægt er að kalla það rölt, ferðina sem langt-á-undanfararnir Freyr, Freyr og Siggi voru á. Þeir voru komnir i seng þegar ég og Raggi neyttum síðustu kraftanna upp síðustu brekkuna að skálanum. Þá voru hin þrjú skammt undan líka.

Svefninn var góður svo langt sem hann náði. Það var ekki ský á himni þegar sólin reis upp af Miðsúlu um áttaleytið – þá var ég mjög sátt við að vera árrisul.

Það tók tímann sinn að reyna að bræða snjó í lekum potti á lélegum eldi en vatn er gott og vel þess virði að bíða eftir því. Þegar við lögðum af stað voru stöku ský að þróast yfir í þunna skýjahulu – prima gönguveður. Uppi á tindinum á Syðstusúlu bærðist ekki hár á höfði og skammt undan sáum við spegilslétt Þingvallavatnið. Þegar við komum upp á Miðsúlu þurfti ég að hætta leik þá hæst hann stóð og drífa mig heim. Raggi slóst í hópinn, bugaður af hælsæri og samviskubiti yfir því að vera ekki heima að hjálpa pabba sínum að byggja pall, eins og hann hafði eiginlega lofað... Eva og Hemmi höfðu skroppið í góða veðrinu upp á Vestursúlu og við urðum þeim samferða á leiðinni niður.

Glöð var ég þegar ég gat hvílt mín lúnu bein í bílnum. Miklar voru harðsperrur mínar þegar ég reyndi að klöngrast út úr honum í Borgarnesi. Það þykir sýnt að ég þarf að grípa til róttækra aðgerða til að koma mér í form áður en ég reyni við Hvannadalshnjúkinn um hvítasunnuna. Ég tala nú ekki um ef ég ætla mér að vinna við þetta í sumar. Ef ég fengi nú hóp af Frökkum sem allir bæru undanfaraeinkennin, - ég yrði ein eftir móð og másandi og sprungin á limminu. – Aumi leiðsögumaðurinn það!