Mér til mikilla vonbrigða hefur mér ekki orðið að ósk minni um drauma um skjaldbökur á Kyrrahafseyjum. Þegar mig dreymir eitthvað er það yfirleitt afbökun á námsefninu sem ég hef lifað og hrærst í. Leiðinlegt það!
Ég man ekki eftir að svona rammt hafi kveðið að ruglingi milli draumheima og hversdagslífsins síðan eitt vorið sem ég vann í Humarvinnslunni. Þá var ég búin að vera að vikta humaröskjur allan daginn frá 7 um morguninn og fram að miðnætti, eitthvað soleiðis. Þegar ég sofnaði hélt ég áfram að vikta humaröskjur og staflarnir söfnuðust upp og ég stressaðist upp og á endanum hrökk ég upp. Þegar ég opnaði augun sá ég að það varð vart þverfótað fyrir öskjustöflum á herbergisgólfinu og ég varð mjög hissa, sem von er. Ég horfði vantrúuð í kringum mig í dálitla stund, pírði augun og deplaði og á endanum hurfu ofsjónirnar, sem betur fer, og ég gat sofnað róleg aftur

Á hverjum degi hét maður því að næsta sumar skyldi maður ekki stíga fæti inn í þetta fyrirtæki aftur, á þennan leiðindastað sem ein mínúta er fimm mínútur að líða. En alltaf kemur maður aftur. Þar sem ég var orðin virðulegur háskólaborgari hélt ég í alvöru að ég væri sloppin, but nooo... Við "virðulegu háskólaborgararnir" Herdís og Ágústa mættum kl. 5 síðasta laugardagsmorgun á téðan stað og stóðum við allan daginn með undrunarsvip yfir örlögum okkar. Einu sinni, þegar ég var ung, hérna í den... þegar ég var nær meðalaldrinum á þessum vinnustað heldur en ég er núna, þá minnist ég þess að hafa undrast það að fólk sem komið er í háskóla skuli leggja það á sig að koma aftur í humar! Fékk þetta fólk virkilega ekki betri vinnu?
Og nú þegar græðgin dregur mig í humarvinnslu aftur, þá langar mig svo að segja við blessuð börnin sem ég vinn með: Ég gat fengið betri vinnu, in fact ég gat valið úr betri vinnum og ég valdi þá sem byrjar ekki fyrr en í júlí... þannig að ef ég ætla að lifa af þangað til þarf ég að vinna hér í nokkra daga og eignast nokkra pénínga... en það mun ekki gerast svo þau munu væntanlega áfram halda að ég sé vonlaus og hafi ekkert betra að gera en hanga í humri. En við Ágústa lifum af tilhlökkuninni yfir að fara í góðu vinnurnar okkar seinna í sumar.