Það hefur verið að koma í ljós eitt ættarólán sem hleypur um í móðurættinni minni. Eftir að hafa hlaupið um og gengið á fótunum sínum í 70 ár komst móðurafi minn að því fyrir nokkru að annar fóturinn er styttri en hinn. Í framhaldi af því kom í ljós að móðurbróðir minn er með sömu ósköpum gerður. Munurinn á hægri og vinstri fæti á mömmu minni er rétt við eðlileg mörk, þ.e. í cm talið - en ef reiknað er í prósentum ... nei, best ég haldi ekkert áfram með þetta...

Því notaði ég tækifærið í gærkvöldi þegar við vorum í heimsókn hjá Hjálparsveit skáta í Kópavogi og bauð mig fram til sýnikennslu á notkun togspelku, tvisvar frekar en einu sinni. Fyrir þá sem ekki vita er togspelka notuð til að teygja á fæti og toga í sundur lærbrot. Nú er bara að bíða og sjá. Ef ég fæ fljótlega krónískan bakverk þá veit ég að ég hef veðjað á rangan fót...

Eftir sjúkrapælingar og hússkoðun hjá Kópavogsskátum, sem btw búa mjög vel, fór ég aftur upp í skóla. Þá fyrst komst ég að því að ritgerðin sem ég var búin að vera að vinna í fjóra daga og þóttist hafa klárað um kvöldið var eiginlega ekki alveg um það sem hún átti að vera um... sem er soldið slæmt... sérstaklega þar sem átti að skila henni í prófi klukkan 9 morguninn eftir, í morgun sem sagt. Þrír kostir: a) biðja kennarann um smáfrest til að laga ritgerðina að efninu, b) ráðast í breytingar og láta próflestur sitja á hakanum, c) skila henni svona og krossleggja fingur. Ég hafði ekki mikla trú á kostum a) og c) en ég var ekki tilbúin í þetta próf og þurfti að lesa. En viti menn, um fjögurleytið kom andinn yfir mig og ég reddaði ritgerðinni á smástund. Til hátíðabrigða leyfði ég mér einn stuttan leik í mariobros, vitandi það að óviðjafnanleg sjálfstortímingarhvöt mín í þeim leik tryggði að pásan yrði ekki löng. Þetta brást ekki, ég hljóp á skjaldbökur og hoppaði í holur og eftir smástund var ég farin aftur að lesa sveitarstjórnarlögin.

Og prófið gekk vel, enda létt. Ekkert spurt út úr sveitarstjórnarlögunum svo mér afsakast dottið. Annars hlaut ég þá alls óvæntu ánægju að fá að heyra nýja diskinn með Radiohead, hann hélt mér kompaníi í nótt. Eins og margir vita er diskurinn ekki enn kominn á almennan markað, sem skýrir minn súrprís. Þetta var samt ekki þjófaútgáfa heldur promotional copy, þökk sé Matta.
Eftir að hafa nær alveg gefið upp vonina eftir hinn mjög svo óáheyrilega Kid A, kom þessi skemmtilega á óvart. Þetta var stórstíg framför. Að mínu mati er þetta það sem þeir voru að reyna að gera á Kid A en misheppnaðist. Tónfall og taktur oft á tíðum mjög skrýtið og uppröðun hljóma jafntilviljanakennd og röð lottókúlna. Hefði mátt halda að þarna hefði einhver með bundið fyrir augun gert punkta á fimm línur... ef þetta hefði ekki hljómað svona vel. Reyndar er ég bara búin að hlusta á þetta í hálfum hljóðum meðan fólkið sefur en...

Og nú dreymir mig um að skríða undir hlýju sængina mína og dreyma ljúfa drauma um að ég sé á Galapagos að klappa risaskjaldbökunni A'Tuin og svo komi negrakóngurinn úr Tralla og bjóði mér í heljarinnar veislu. Og svo væri gott að geta vaknað aftur eftir einn eða tvo tíma, hress og endurnærð eins og ég hefði sofið í þrisvar sinnum þrjú dægur.