Fyrir þá sem beðið hafa spenntir eftir framhaldi ferðasögunnar, njótið heil!

Á hvítalaugardeginum brunuðum við Þorbjörg í Skaftafell. Hún stefndi á vinnu um sumarið við fræðslu misfróðra ferðamanna. Ég stefndi á hæsta tind Íslands á sunnudeginum, má ekki minna vera.
Útlitið var ekki bjart. Fjallaleiðsögumenn höfðu þurft að snúa við á laugardeginum vegna veðurs og ætluðu ekki upp á sunnudeginum. – Gamall þulur hjá græði sat, geigur var svip hans í... mm.. eeeehehenívei... Við vorum þrjóskan uppmáluð og ætluðum samt! Við ætluðum allavega að vakna snemma og kíkja á veðrið.
Allir á lappir um þrjúleytið eins og sönnum háfjallahommum sæmir.
Ég fékk nákvæma, langorða, ítarlega veðurlýsingu í smáatriðum frá hinum einstaka Bödda sem Þorbjörg vinnur nú og býr með, magnaður maður. Ég bar veðurlýsinguna áfram til hinna þverhausanna og við sáum að okkur. Það var erfitt að sannfæra Tryggva, hann var fullur eldmóðs; en á endanum tókst okkur að fá hann aftur oní svefnpoka.

Þegar við vöknuðum á eðlilegum tíma á sunnudeginum nenntum við ekki að hanga í Skaftafelli með vonbrigðin fyrir augunum og keyrðum því inn í Núpsstaðaskóg. Við löbbuðum inn í botn og bleyttum okkur í ánni. Á leiðinni sáu nokkrir steina sem þeim leist vel á. Anna stakk sínum í vasann og bar hann alla leiðina heim. Rúnar, Freyr og Tryggvi stungu sínum steinum í bakpokana og báru þá heim. Duglegt fólk. Rúnar segist hafa borið þyngsta steininn, ég bíð enn eftir niðurstöðum löggiltra mælitækja.

Til þess að aftur yrði líft í bílunum hentum við strákunum í kalt sund á Klaustri. Við gistum síðan í eyðibýlinu Heiðarseli og skoðuðum þar minjar um skíthúsabyggð og póníhestarækt hjónanna Rúnka og Freyju. Eftir skyldustörf túristanna mettuðu grillmeistarar alla fjölskylduna á tveimur brauðum og fimm fiskum þegar kolin loks komust í gang. Á kvöldvökunni var farið í ýmsa pantleiki líkt og á jólaskemmtunum á Rauðasandi hér forðum: pant ekki vaska upp, pant ekki skúra á morgun og svo hinn sívinsæla leikleik Actionary. Við riðum röftum og öllu tiltæku og tilþrifin voru ógurleg. Sérlega minnisstæð er lífleg túlkun Rúnars á kynskiptingi og snilldarúrlausn Villýjar á orðinu málmþreyta. Fleira er minnisstætt, fleira en nöfnum tjáir að nefna. Við lærðum margt nýtt þetta kvöld. Við stúlkurnar lærðum ný orð eins og skotbómulyftari, hildar og bjúgaldinsklofningur. Strákarnir könnuðust fæstir við tíðahvörf. Þar fyrir utan reyndum við stelpurnar að halda okkur við orð sem þeir myndu kannast við... Þess ber þó að geta að strákarnir voru skotfljótir að uppgötva þegar leikinn var fyrir þá gardínukappi, - það er annað en sumur karlpéníngur sem ég þekki.

Eftir útreiðina sem strákarnir fengu dirfðist enginn þeirra að stíga fæti inn í stelpuherbergið, jafnvel þó þeim væri boðið. Frekar tróðu þeir sér inn í eitt herbergi og sváfu á göngunum, þeir sem ekki komust þar inn. Það fór vel um okkur stelpurnar, við breiddum úr okkur og vöknuðum úthvíldar, veit ekki með strákana. Kannski var prumpufýla í herberginu okkar, hver veit...

Á mánudeginum héldum við heim á leið með augun hjá okkur í leit að góðum fossum. Tryggvi jr leiddi okkur að tilvöldum fossi rétt fyrir vestan Skógafoss. Þar tryggðum við línu og sigum niður 10-12 m háan fossinn. Skemmtilegt. Eftir fossinn þurfti að vaða smáhyl, - sem Önnu fannst reyndar enginn smáhylur. Þegar ég var komin út úr gjánni, út í sólskinið, sneri ég við. Ég fór aftur inn. Það fannst enn þurr þráður á mér og það var ekki nógu gott. Ég fór aftur inn og dýfði mér í hylinn. Kalt og blautt – en skemmtilegt. Mér finnst fólk ekki dýfa sér nóg í hyli. Heimurinn væri betri ef væri meira um hyli.

Húff... just in time að mér tókst að klára þessa ferðasögu, ég fer aftur á sunnudagsmorgun, farin út í buskann. Sé ykkur seinna.