Eftir að hafa dvalið langdvölum í buskanum er ég nú komin aftur til byggða, reynslunni ríkari. Ég hef vissulega frá mörgu að segja en læt vera að skrifa nákvæma ferðasögu eftir þessa mánaðarútivist.

En ég hef lært margt, ójá. Mér var hent út í djúpu laugina, þannig lærir maður mikið og maður lærir hratt. En ég veit líka að ég á margt ólært.

Ég hef hitt margt gott fólk á leið minni: tjald-, land- og skálaverði, bílstjóra og aðra leiðsögumenn. Hjá þessu góða fólki fékk ég marga góða sögu og fróðleik, góð ráð og leiðarlýsingar. Ég lærði af reynslunni að treysta ekki hverjum sem er, sérstaklega ekki þegar leiðin er sögð vera auðveld, augljós, eða eitthvað þaðan af betra/verra.

Ég lærði margt um sjálfa mig og mannlegt eðli. Ég var svo heppin að lenda ekki á neinum erfiðum ferðamanni, þetta var allt indælis fólk. En það var misvel búið, í misgóðu formi og hafði misjafnar væntingar til Íslands og ferðarinnar sem það átti fyrir höndum. Ég gat ekki annað en brosað að hópnum mínum þegar ein tók upp regnhlífina og annar vafði gönguskóna sína inn í sellófan...

Ég lærði að meta litla og einfalda hluti, hafi ég ekki kunnað það fyrir. Ég kynntist ánægjunni af því að heyra lækjarnið eftir níu vatnslausa kílómetra í gegnum hraunið á heitasta degi sumarsins; fögnuðinum af augnabliks uppstyttu fyrir klósettpásu það er svo miklu betra, sérstaklega þegar maður þarf að taka sinn tíma - þá brennur líka svo miklu betur... En líka áttaði ég mig oftsinnis á því hvað ég er mikið heppin og hamingjusöm með starfið mitt.
Þegar við lágum við og í Strútslaug í sólskini og blíðu, lofsamaði hópurinn minn þessa paradís á jörð og lofuðu lífið í hástert. Svo bætti ein við: " Og hugsaðu þér Herdís: þú ert í vinnunni!"

Þvílík forréttindi að vinna við að ferðast. Og þvílík forréttindi að eiga einmitt þetta land að ferðast um og sýna útlendingum.
Ótal sinnum hef ég verið að rifna úr stolti yfir landinu mínu, brjóstið ólgandi af ættjarðarást. Þegar ég var ein á ferð, ein með fjöllunum, enginn til að sýna landið eða monta sig við, birtist stoltið sem lotning og virðing - takmarkalaus en óttablandin. Á göngu minni söng ég hástöfum öll þau ættjarðarlög sem ég kunni vegna þess að sjálf átti ég ekki til orð til að lýsa því sem mér bjó í brjósti; til þess hafa aðrir verið betur fallnir.
Mér skildist að það var ónákvæmni, jafnvel rangtitlun, að þykjast eiga þetta land. Þetta er einskis manns land og allra. Hins vegar kannast ég hiklaust við eignarhald landsins á mér sjálfri.

Lengi hef ég ætlað að verða flakkari þegar ég yrði stór. Ég hélt ég ætti mér hvort eð er ekki rætur. En ég hef fundið þær, án nokkurs vafa. Þær liggja fjarri alfaraleiðum, það eru rætur fjallanna.