"Herdís, ég veit ekki hvort ég var búin að segja þér frá nýjustu húsreglunum: Nú er svo komið að ef einhver skilur eftir dót á eldhúsborðinu, einhverja persónulega muni, þá tek ég þá og fel þá. Hildi varð það til dæmis á í morgun að skilja eftir veskið sitt á borðinu og nú þarf hún að fara að leita að því." sagði mamma mín sigri hrósandi þegar ég kom heim síðustu helgi.

Hún var orðin langþreytt á því að heimilisfólkið kom inn og lagði frá sér á eldhúsborðið það sem það hafði í höndunum. Þegar kom svo að matartíma þurfti sem sagt að byrja á því að hreinsa af eldhúsborðinu töskur, lykla, bækur, peysur omfl.

Mér fannst þetta mjög góð viðurlög, og bráðfyndin í þokkabót. Ég hlakkaði mikið til að fá að fylgjast með Hildi snúa við hverjum steini í leit að veskinu sínu. Hún var reyndar mjög afslöppuð á sunnudegi, nennti ekki að byrja að leita, svo ég ákvað bara að fara í heimsókn. Ár og öld er síðan almenningssamgöngur í Árborg hættu að vera til nokkurs nýtar svo að ég þurfti að fá afnot af bílnum. Mamma og Úlfar höfðu skroppið í sund, bæði með lyklana sína.
"Hildur, má ég fá lánaða bíllyklana þína, ég ætla að skreppa í heimsókn."
Það kom skrýtið bros á Hildi þegar hún leit upp úr vídjóinu: "Já, gjörðu svo vel, þeir eru í veskinu mínu."
"Hvar...." var ég byrjuð áður en ég áttaði mig á að nú sat ég í sömu súpunni og Hildur og ef ég ætlaði að komast lönd eða strönd þá yrði ég fyrst að hjálpa henni að finna veskið sitt.

Við leituðum og leituðum og leituðum... Eina vísbendingin sem við höfðum var að mamma hafði sagt með glotti: "þú verður mjög hissa þegar þú finnur það". Þess vegna reyndum við eftir bestu getu að sjá við hinu eitursnjalla plotti móður okkar og leituðum og fundum marga frumlega felustaði, - en ekki fundum við veskið. Klukkutíma leit síðar náðist loks í sundfarana og mamma upplýsti felustaðinn. Við urðum fyrir talsverðum vonbrigðum þegar við gengum að veskinu vísu í eldhússkáp bak við hrísgrjónapakka. Eftir alla leitina fannst okkur þetta ekki nógu metnaðarfullur felustaður.
Nú bíðum við bara eftir að mömmu verði það á að gleyma einhverju á eldhúsborðinu, þá verður sko fundinn góður felustaður!

Ég hélt nú að allir hefðu lært af þessari reynslu, en þegar ég kom aftur heim um þessa helgi þá voru frétti ég fyrst af því að nú hefði Hildur gleymt lyklunum sínum á eldhúsborðinu... grey Hildur.

Guðrúnu litlu litlu systur finnst þetta hins vegar hinn skemmtilegasti leikur. Nú skilur hún vísvitandi eftir á eldhúsborðinu ýmsa hluti, nú síðast úrið sitt. Nýstárleg útgáfa af Fela hlut. Í gær sagði hún svo glottandi við mömmu: "Nú þarft þú að leita að náttfötunum mínum, þú skildir þau eftir á eldhúsborðinu!"

Já, það á eftir að fínísera þessar reglur aðeins, sérstaklega þarf að finna viðeigandi viðurlög fyrir þá sem skilja eftir óhreint leirtau á borðinu. Ég sé ekki að það sé til bóta fyrir umgengnina að fela óhreint leirtau út um allt hús.