Quentin hringdi í mig á miðvikudaginn og sagði "Hæ ég er á Íslandi, nánar tiltekið fyrir utan heima hjá þér. Hvar ert þú?" Hann var að koma frá Grænlandi þar sem hann hafði verið að vinna í sumar. Ég léði honum húsaskjól þar til á laugardaginn að hann flaug aftur heim til Frakklands. Á móti reddaði hann mér skjólshúsi í Toulouse fyrstu dagana, meðan ég er að finna mér húsnæði.

Alltaf gaman að hýsa vini sína jafnvel þó að sitt hvað gangi á...
Við fórum í sund á fimmtudeginum, í Laugardalslaugina til að geta farið í rennibrautina. Í einni ferðinni fór Quentin á undan og ætlaði að hrekkja mig soldið og stoppaði neðst í brautinni. Hann átti hins vegar ekki von á að ég kæmi á þvílíkri ferð og ekki heldur að ég kæmi með hausinn á undan. Nú veit ég sem sagt hvers vegna það er bannað... Lákum svo niður í laugina, ég með fossblæðandi nef og Quentin miður sín. Ég sat á grasinu í lengri tíma til að útlendingarnir héldi ekki að Íslendingar skæru hval í barnalauginni. En skaðinn varð ekki meiri en svo... and if you want my advice - þá er mjög gaman að renna á maganum með hausinn á undan; passið bara að það sé enginn á undan ykkur...

Á föstudagskveldið fórum við í útskriftarveislu hjá Jóni stærðfræðingi. Eitt magabömp við Jón skildi mig eftir minnislitla það sem eftir var kvelds, þvílíkur var skellurinn... Svo fórum við niður í bæ, Quentin fór heim að sofa þegar við urðum viðskila, ég fór og hitti mann og annan niðri í bæ. Þegar ég ætlaði að fara að skríða heim soldlu seinna gat ég ómögulega vakið Quentin, lyklarnir mínir voru nefnilega í vasanum hans. Ekki gekk betur að vekja Tótu eða Ágústu til að ég gæti sótt aukalyklana mína á Kárastíginn. Þegar skemmtistaðir bæjarins lokuðu hver á fætur öðrum gerði ég lokatilraun en hvorki steinaskothríð á gluggann né símfónía í símanum gat vakið Quentin. Ég sá mig því tilneydda að vekja Rut og fá að brotlenda á litla - en góða- sófanum þeirra Stefáns.

Og nú eftir að hann er farinn þá get ég vart sofið samt. Eftir allar Grænlandssögurnar er ég sífellt að lenda í ævintýrum í svefni mínum. Síðustu nótt var mig að dreyma að ég væri á leiðinni til Grænlands en eins og mín er von og vísa áttaði ég mig á síðustu stundu á því að ég átti eftir að pakka niður og það voru 7 mínútur þangað til vélin átti að fara til Grænlands. Nú, svona stressuð gat ég ekki sofið lengur... svo ég vaknaði um fjögur-leytið... og svo sofnaði ég aftur. Rétt áður en ég vaknaði svo endanlega um morguninn var ég komin út til Grænlands, í þetta skiptið hafði ég tekið skip yfir um. Þegar þangað var komið kom nú í ljós að leiðsögumaðurinn hafði forfallast og þá var bent á mig:
"Herdís, þú verður að taka við þessum hópi."
"Já en ég hef aldrei komið til Grænlands áður."
"Þú verður bara að redda því."
"En ég þekki ekki einu sinni leiðina."
"Þú verður bara að redda því."
"En ég er ekki einu sinni með kort..." sagði ég með vonleysi í röddinni.
"Þú hlýtur að redda því." var mér svarað af einhverjum sem var alveg sama. Svo að ég fór bara heim til Íslands aftur og vaknaði í rúminu mínu.