Eg hef greinilega valid mér hàrréttan tima til ad fara heim: fimmtudagurinn à ad verda fyrsti dagurinn sem hitinn fer yfir 30 stig, - mér finnst nogu heitt nù tegar. Og liklega verdur rigning tegar ég lendi i Keflavik... home sweet home!

Fàtt ad frétta annars. Eg geri ekki margt tessa dagana. Sit i solinni og les eda kjafta vid naerstadda, oftast Gudrùnu, Ben og Steve og fleiri ùr teim hopi. To nokkrar vinflöskurnar sem hafa taemst à bökkum Garonne à kvöldin.

Eg kem sem sagt heim à fimmtudagskvöldid tannig ad tetta verdur liklega sidasta faerslan frà Frakklandi. Hef trjà daga heima àdur en ég fer ad vinna: fer ad morgni 14. jùni i tolf daga ferd: Torsmörk, Skaftafell, Landmannalaugar - hàpunktar sunnlensks tùrisma utan gullna hringsins.

BA-ritgerdin er komin i hùs. Bùin. Klàrud. Nog um tad, tökum upp léttara hjal.

Midjardarhafid syndi sinar bestu hlidar um hvitasunnuhelgina. For à föstudaginn med Cyril og Stephan til Toulon, tar sem vid hittum Pablo, vin teirra, og Patriciu, hans ektafrù.
Eftir grill, strandferd og sjobad keyrdum vid à laugardeginum yfir til Marseille, tar i gegn og nidur i les Calanques (víkurnar). Tar sem vid keyrdum nidur milli hàrra, hvitra kalksteinskletta vöxnum furutrjàm à stangli vard mér hugsad til Vestfjardanna, sérstaklega til vegsins nidur à Raudasand... ekki spyrja mig af hverju.

Les Calanques eru saelureitur med mikid ferdamannapotential, en sem betur fer er bannad ad byggja tarna fyrir utan hefdbundna pinulitla fiskimannakofa. Tad mà ekki einu sinni keyra tangad nidur eftir nema milli 19:30 og 8:00. A kvöldin taemdist vikin okkar fyrir utan tvaer-trjàr skùtur og vid gàtum lagst roleg til svefns undir berum himni (tad faeri nù ekki ad rigna à okkur tarna i paradis à jörd...) A daginn idadi ströndin hinum megin vid vikina af badförum en Pablo hafdi fundid okkur afvikinn stad og okkar megin kom varla sàla. Eftir ad hafa fundid tennan saelureit datt okkur ekki i hug ad hreyfa okkur, vid höfdum allt til alls: sléttan klett til veida og bads, slétta syllu med svefnplàssi fyrir fimm, fodrada furunàlum, nokkur furutré og runna til ad skýla pissendum... hvad tarf fleira?
Vid gerdum harla fàtt: veiddum litla litrika Midjardarhafsfiska, syntum i sjonum, stungum okkur ùr klettunum, svàfum, bordudum og hlogum - i stuttu màli: vid nutum tess ad vera til.
Tad var ekki leidinlegt ad rumska um nott og risa upp vid dogg. Vikin okkar bödud i tunglsljosi, nokkrar skùtur vöggudu fridsaelar à sjonum, yfirbordid litillega gàrad i haegum, hlyjum blaenum. Hinum megin risu tverhniptir, hvitir klettaveggir sem veittu skjol naeturgestum à sjo og landi.
Og lyktin, - ilmurinn... Strax og vid stigum ùt ùr bilnum fyrsta kvöldid maetti okkur hlyr, örlitid rakur ilmur af furutrjàm, rosmarini og sjo. Tetta er tess lags ilmur sem snyrtivöruframleidendur reyna ad likja eftir og setja i freydiböd, sturtusàpur, hvad sem tù vilt... en tarna var hann alvöru.

Eg gaeti haldid àfram en ég held mér sé sjàlfri tegar farid ad tykja nog um hàfleygnina... I stuttu màli, god helgi, flottur stadur, gaman!

Enivei. Fyrir liggur ad pakka saman. Byrjadi i gaer tegar ég tok Islandskortid nidur af veggnum tar sem tad hafdi hangid sidan i oktober og gaf Cyril tad. Landafraedingurinn Cyril vard himinlifandi enda hafdi hann horft addàunaraugum à kortid frà fyrstu syn. I dag tok ég myndir nidur af veggjunum. A morgun fer ég med böggla i post. Svo kem ég sjàlf heim 10. jùni.
Nù togast à i mér heimtrà og snemmbùinn söknudur eftir Frakklandi. Tegar mamma hringdi i mig à fimmtudagskvöldid og sagdi mér ad ritgerdin vaeri komin i holfid hjà kennaranum minum tà fylltist ég heimtrà i spennufalli minu. Minu staersta verkefni var lokid, nù gat ég farid heim og ég vildi helst bara fara heim sem allra fyrst. Tad var gott ad fara i ferdalag strax daginn eftir til ad dreifa huganum.
Nù er ég nokkurn veginn sàtt vid ad vera ad fara heim en tad er margt sem ég à eftir ad sakna hédan. Er tad ekki bara eins og à ad vera?