Hvað er það sem fær ellefu manns til að streitast við að ganga 55 kílómetra í fjalllendi í einum rykk?
Veit það ekki. Hreint út sagt veit það ekki.
En þetta er það sem við gerðum.
Á föstudaginn síðasta var keyrt upp í Landmannalaugar.
Ekkert sosum um það að segja annað en ferfalt húrra fyrir því að allir voru mættir á góðum tíma þannig að það var farið á slaginu átta, eins og auglýst var.
Við risum úr rekkju klukkan sex.
Ég var örugglega sú eina sem aldrei hafði farið leiðina í heild sinni og vissi því ekkert hvað beið mín... Ég var sem sagt kát og sátt við Guð og menn þegar við hlupum af stað klukkan sjö.
Ég og Halla settum okkur það að markmiði að komast á leiðarenda; einfalt og skýrt markmið. (Það helgast af því að ég hafði aldrei farið þetta áður og hafði því engan tíma að bæta.) En þetta hafði það í för með sér að við áttum ekki samleið með félögum okkar; við sáum síðast til langt-á-undanfaranna á góðri leið upp Brennisteinsöldu, - með neyðarblys í rassinum fyrir aukadrifkraft.
Eftir því sem leið á daginn fækkaði orðunum. Hvítur regnbogi, iðagræn móbergsfjöll, leirbrúnar jökulár og svartir sandar... og mörg skref. En við töpuðum ekki gleðinni. Þrátt fyrir aum hné, þreytt læri og blöðru á fjórðu tá, þá má ekki tapa gleðinni.
Og líkt og Jesú í eyðimörkinni hittum við freistarann við Innri-Emstruá. Sá birtist okkur í formi smala sem bauð okkur að sitja í, allavega niður í Emstrur. En við börðumst gegn gylliboðum með viljann einan að vopni og ég hrópaði NEI!!! ... nei takk, það myndi alveg fara með stoltið. Svo við þrömmuðum áfram og freistarinn vinkaði til okkar með samúðarsvip þegar hann keyrði í burt.
Næst sótti að okkur gott fólk og guðaveigar í skálanum í Emstrum. Þar var kominn tannlæknirinn hennar Höllu ásamt félögum. En Halla var með samviskubit yfir því að það var allt of langt síðan hún sá hann síðast svo að við héldum rakleitt áfram, - og stoppuðum um leið og við vorum komnar í hvarf til að borða síðustu súkkulaðirúsínurnar og plástra fjórðu tána.
Í námunda við Slyppugil vorum við orðnar langeygar eftir að komast í grillmat. Þá flugu upp tvær hálfhvítar, fótloðnar rjúpur. Þær settust við stíginn og sátu þar og horfðu rólegar á okkur þar sem við löbbuðum fram hjá slefandi. En við stóðumst einnig með prýði þessa síðustu freistingu: að stökkva á þær og stífa úr hnefa. Til hughreystingar kippti ég fram sláturkeppnum! Hann var ekki frosinn en engu að síður stakk ég honum inn á mig því ég mundi að það hafði Bjartur í Sumarhúsum gert, og mér fannst það þjóðlegt. Með þetta veganesti héldum við dampi og héldum gleðinni... þangað til...
Reynið nú að setja ykkur í okkar spor: þið eruð þegar búin að labba rúma fimmtíu kílómetra á einum degi. Undir öllum venjulegum kringumstæðum myndi ykkur standa á sama um eina litla brekku en með þetta veganesti hlýtur 200m hækkun að vaxa í augum. Úffff... en jæja, það er stutt eftir, við látum okkur hafa það. Við vonum bara að við förum nú að koma, því það er farið að dimma óþarflega mikið.
Svo komum við upp á hæðina og ég sá ekki enn það sem mig langaði að sjá í síðustu skímu dagsins. Hvar er Langidalur? Upp með kortið... Ég hélt við ættum ekki eftir nema einn kílómetra en á kortinu virtumst við við fyrstu sýn eiga sjö km eftir. Mér lá við yfirliði af örvilnun. Nei ó nei, - vei ó vei. Hvernig má þetta vera?
Upp með GPS-ið... ó, við erum sem sagt hérna... ok, þetta er betra, bara tveir til þrír kílómetrar eftir. En þarna hékk gleðin á bláþræði, ég segi það satt.
Svo við röltum niður hæðina og óðum í myrkrinu og svo upp í skóginn. Við duttum inn á traustvekjandi stíg, stjörnunum fjölgaði hratt á himninum og mér varð hugsað til að þetta væri hinn fullkomni skógur: tré sem eru nógu há til að skýla en samt sést til stjarna. Ég var að jafna mig á áfallinu, í huganum var ég næstum komin í höfn.
Við komum að vegpresti: Langidalur, já einmitt, þangað viljum við fara. Svo að þangað fórum við. Svo komum við að öðrum vegamótum, ómerktum... hmm... "Sjáðu, þetta er allavega stígur, og hann liggur niður í móti - það er gott." Það héldum við. Og niður og niður gengum við. Svo rann upp fyrir mér ljós og skelfilegur sannleikurinn: "Ef við erum að koma niður Húsadalsmegin, þá verð ég brjáluð." Örstuttu seinna sáum við skilti sem stóð á Snorraríki, sem benti til vinstri. "Ég er brjáluuuuð!!!"
Þegar maður er búinn að labba fimmtíuogfimm kílómetra á einum degi, þá er það ekki ídeal að þurfa þar að auki að labba stigana upp á áttundu hæð til að komast í grillveisluna... En þetta gerðum við og komumst loks í Langadal.
Þar biðu félagar okkar útiteknir og sællegir og fögnuðu okkur með bros á vör og hraustlegu klappi á bakið. "Gaman að þið skylduð koma," sögðu þau, "nú getum við loksins farið að borða."
Og við röltum út í stjörnubjarta nóttina (svona margar stjörnur hafa varla sést á himni í einu frá því Gói var ungur!) og Haffi skenkti lambakjöt á diskinn minn, og hvers sem vildi.
Guði sé lof fyrir dúnúlpur, guði sé lof fyrir lambakjöt og grillkol, guði sé lof fyrir hlýja svefnpoka.
--- --- ---
Það var stoltur hópur sem stillti sér upp fyrir myndatöku daginn eftir.
Ég er samt hrædd um að stoltið hefði eitthvað látið á sjá ef hefðu náðst vídjómyndir af þessum sama hóp þar sem hann reyndi að koma sér á milli staða daginn eftir, meira af vilja en mætti.
Ég tók viðtal við sigurvegara Laugavegsgöngu Ársæls: Frey Inga Björnsson, sem kláraði kílómetrana fimmtíuogfimm á tímanum 10:04.
Ég: Sæll Freyr, hvað segirðu þá?
Freyr: Úfff... Aldrei aftur!!!
- og með það hökti Freyr í burtu, - varlega, til að neglurnar dyttu ekki alveg strax af tánum á honum. Það er svona að ganga Laugaveginn í of litlum skóm...
Þar bar að Tryggva sem varð í þriðja sæti.
"Þetta var sko ekki átakalaus sigur. Þú verður að láta það koma fram að við Matti komum fast á hælana á honum." Þeir komu í land ellefu og tólf mínútum á eftir Frey.
"Já," sagði ég, "og svo voru nú líka ég og Halla, ekki má gleyma okkur."
Nú er bara að æfa sig og taka þetta á næsta ári. Því ég veit að við verðum öll búin að gleyma óförunum að ári. Þegar frá líður munum við ekki annað en að við höfum ótrauð haldið gleðinni allan tímann.
