Maðurinn er skrýtin skepna

Netið í skólanum hennar Katrínar hefur átt undir högg að sækja, þess vegna hefur ekki mikið heyrst frá mér. Mun heldur ekki heyrast neitt margt á næstunni að öllum líkindum. Er á leiðinni í Lake Naivasha og Hell’s Gate National Park á morgun, svo niður á strönd á sunnudaginn, Mombasa og Malindi. Ströndin er víst einn öruggasti staðurinn að vera á í komandi kosningum. Það var annað hvort það eða Masai Mara þjóðgarðurinn, þar sem mesta hættan er að vera étinn af ljóni eða að Masæi hoppi á þig, engar óeirðir allavega. En nóg um plön komandi daga.

Ég byrjaði daginn í gær á örlítilli fornleifafræði, enda ekki annað hægt hér í vöggu alls mannkyns. Þetta var reyndar bara lítið safn, frá steinöld að mestu leyti: Hyrax Hill Prehistoric Museum. Hefði verið hægt að gera meira úr því, en leiðsögumaðurinn minn hann Benjamin talaði hratt og viðstöðulaust og þar að auki með illskiljanlegum hreim. Í lokin klikkti hann út með því að reyna að selja mér safaríferð, eins og annar hver Kenýabúi hefur reynt frá því ég kom hingað.
En það sem mér fannst merkilegast voru skjaldbökurnar sem voru í garðinum. Ef ég ætti að velja dýr til að vera fulltrúi visku og fróðleiks, þá yrði það örugglega skjaldbaka. Þær lifa í allt að 300 ár og hljóta því að muna tímana tvenna.
Ímyndið ykkur hvað litli skjaldbökuunginn sem ég sá í morgun (tveggja mánaða, fjögra cm langur) á fyrir höndum og hvað hann á eftir að sjá margt. Eftir 300 ár, þegar við og okkar tími verður so last century, þá verður kappinn enn úti í garði að japla á hvítkálslaufum.

Svo voru fleiri skrýtnar skepnur sem ég sá í eftirmiðdaginn. Ég fór nefnilega í safaríferð, þó ekki væri það með honum Benjamin. Við Katrín fórum í nágrannaþjóðgarðinn: Lake Nakuru National Park. Hann er þekktastur fyrir milljónir flamingóa sem halda til þarna. Þegar maður sér vatnið úr fjarlægð getur maður greint þá sem bleika slikju við strendur þess, ótrúleg sjón, sérstaklega þegar sólin skín eins og í dag.
Að auki er þessi þjóðgarður einu náttúrulegu heimkynni hvítra nashyrninga í heiminum. Ef Insight Guide to East African Wildlife fer rétt með, þá sáum við í dag um helming allra hvítra nashyrninga í heiminum! Við sáum alls fimmtán stykki.
Þetta eru mögnuð dýr, forsöguleg í útliti með eyrun aftur á hálsi og höfuð sem líkist sjaldböku með nasahorn. Gott ef þeir eru ekki meira að segja soldið risaeðlulegir. Þetta eru nærsýn rólyndisdýr en risavaxin kjötfjöll, ég myndi ekki vilja hafa einn slíkan á 50km/klst á eftir bílnum á kenýskum vegi (þeir eru með eindæmum holóttir, spurning hvort nashyrningurinn myndi hafa okkur, þannig er færðin.)
Þar að auki sáum við sebrahesta (sem eru skyldari ösnum en hestum), waterbucks(?), buffalóa (nánast alveg eins og dökkbrún íslensk naut með skrýtin horn og drulluskán á bakinu til að verjast sólinni), bavíana og aðra apa, impala-hirti, Thompson-gasellur, gíraffa, strúta, auk fleiri tegunda gasella og hjarta. Af fjögurhundruð fuglategundum sem má sjá í garðinum sáum við flamingóa í milljónatali, ófáa pelíkana líka, marabou storka (sem eru rosalega ljótir fuglar), fiskierni og brúnerni, litla brúna fugla sem sátu á bakinu á dýrunum og tíndu af þeim lýsnar, litla bláa fugla sem tíndu eitthvað upp úr grasinu... o.s.frv.
Engin kattardýr í þetta skiptið og engir fílar, ekki flóðhestar heldur. Það er það helsta á verkefnalistanum. Ofantalið ætti að festast á filmu í Masai Mara.

Ég sólbrann í gær, var ekki nógu dugleg með áburðinn. Ekkert alvarlegt samt. Það er mjög þægilegt loftslag hérna. Þegar virðist ætla að verða of heitt í eftirmiðdaginn dragast iðulega ský upp á bláan himininn, vinda úr sér örfáa dropa og hverfa síðan aftur til að sýna sólarlagið. Það kveður víst við annan tón niðri á ströndinni, í Mombasa og Malindi, þar sem ég ætla í næstu viku. Þar er mér sagt að sé alvöru Afríkuhiti, eitthvað fullorðins! eins og Stebbi myndi segja.