Ég hjó lífinu aftur fram í fingurgómana á sunnudaginn þegar ég fór með Björk, Skabba og Freysa í ísklifur í Múlafjalli í Hvalfirði. Klifruðum Stíganda í vægast sagt vafasömum aðstæðum, hefði ekki viljað vera Freyr í leiðslunni.
Klöppum fyrir manninum sem var búinn að klifra hálfa spönn í ótryggum ís áður en hann kom inn fyrstu pottþéttu ísskrúfunni...
Losnaði allavega við allt samviskubit eftir letina undanfarið. Ég er þá kannski ekkert í svo slæmu formi eftir allt saman.
Fór líka í heimsókn til afa og ömmu um helgina, í svið og slátur og tónleika hjá Páli á Húsafelli og vinum hans rímnarokkum og allsherjargoðum. Leikið á þurrkaðan rabbarbara og flísar úr fjallinu hans Páls. Jarðtengt og þjóðlegt og alltaf ljúft að kíkja í Borgarnes.
Lokakaflinn í uppgjörinu við Líbanon er á í kvöld, miðvikudagskvöld (eða mögulega á hinn). Ég var með Hisbollah á mánudaginn og klasasprengjurnar á þri. Ég vil helst ekki láta rauða kross innslagið í kvöld þar sem mér var sagt að það mætti ekki vera lengra en þrjár og hálf mínúta... Það er afar fátt sem maður getur sagt á svo stuttum tíma. Held ég biðji um að það verði á fimmtudaginn í staðinn ef ég gæti fengið örlítið lengri tíma þá.
Ég er að þrjóskast við að keyra á sumardekkjum en mamma er að herja á mig að kaupa vetrardekk. Ég held ég láti nú undan því um leið og ég fæ greitt fyrir þessi innslög sem ég á eftir að rukka fyrir. Þetta hefur nefnilega verið einn harðasti nóvember í manna minnum og ekkert lát á hálkunni. En þar sem yfirmennirnir halda æði fast um budduna og 365 fellur í verði hraðar en krónan á vormánuðum, þá hefur uppgjörið dregist á langinn. Vonum að það hafist nú loksins þegar verður búið að sýna allt sem er pláss fyrir á þessum stutta útsendingartíma sem fréttastofan hefur.
