Í brælunni í gær gafst mér tækifæri til að fara í ýmsar útréttingar, meðal annars afrekaði ég það að koma höndum yfir mitt fyrsta kreditkort. Nú er ég svo abnormal Íslendingur að ég er orðin tuttugu og þriggja ára og hef aldrei átt kreditkort. Það var meðvituð ákvörðun í gegnum öll þessi ár; ég hef nefnilega stundum lagst í ýmiss konar óráðsíu.

Ástæðan fyrir því að ég bætti þessu í kortaflóruna núna á gamals aldri var sú að kreditkort eru forsenda þess að maður geti verslað ýmsar nauðsynjar á netinu, - lesist "flugför og ferðalög".
Takk, mamma, fyrir afnotin af kortinu þínu fyrir flakk fortíðarinnar, nú er ég orðin stór stelpa.

Er ég stolt yfir þessari þykknun í veskinu? Ánægð? Ég veit það ekki. Smeyk ef eitthvað er. Hingað til hefur enginn óskað mér til hamingju, þegar ég hef sagt þessar fréttir, frekar hef ég uppskorið kvíðafullt augnatillit viðmælandans og skynjað áhyggjur hans fyrir mína hönd. Vonum bara að ég beri gæfu til þess að nota kortið rétt og nota það vel.

- - - -

Já, bræla er góð, til margra hluta nýtileg. Yndislegt þegar maður getur kúrað lengur en maður átti von á. Ég hélt ég gæti óhrædd sofið út í morgun, veðurspáin var hagstæð morgunsvefni og letilegum degi. Engu að síður vaknaði ég rétt fyrir átta og hringdi niður á bryggju, rétt svona sem formsatriði. Þá bar svo við að það átti að fara út og ég þurfti að hlaupa á fætur og skunda niðreftir. Varla vorum við komin út úr höfninni þegar skipið fór að hoppa og skoppa yfir heljarbrú. Skipstjórinn þrjóskaðist samt út fyrir Akureyna og var komin langleiðina út að sex-baujunni, dólandi á 7 hnúta hraða á móti ölduföldunum.

Að lokum varð séð að ekkert tjóaði að fara lengra. Vissulega þolir áhöfnin það og skipið, en þetta var engin skemmtisigling og vart hægt að þræla borgandi farþegum í gegnum ælubrælu og skæðadrífu fljúgandi innanstokksmuna.
Örbylgjuofninn var ekki festur neitt niður, sat bara á sinni órennslismottu, enda er það yfirleitt yfrið nóg. Hann rann heldur ekki út af borðinu, nei nei, hann tókst á loft og flaug fram á gólf, líkt og rútan sem við Hildur vorum í hérna einu sinni sem sveif tignarlega út fyrir veginn í hífandi roki.
Við vorum komin heim til hafnar klukkutíma eftir brottför, túrarnir eiga yfirleitt að vera þrír tímar.

Þegar farþegarnir höfðu fengið endurgreitt og búið var að þrífa ælu af borðum og gólfum rölti áhöfnin í kaffi yfir í Rainbow Warrior sem liggur núna við Miðbakkann. Gaman að skoða skipið í fylgd gamalla sjóhunda og hlusta á þá velta fyrir sér lögun, gerð og virkni farsins, afli véla og samvirkni aragrúa reipa og segla.