Síðustu helgi var bróðurlega skipt milli ýmissa verkefna.

Ég byrjaði á að bjóða Rut í mat heima hjá sér, þ.e. að bjóða mér að nota eldhúsið hennar. Úr því varð fínasta sveppa- og kjúklingagratín, nokkuð sem mætti alveg elda einhvers staðar einhvern tíma aftur.

Þaðan lá leið mín til þátttöku í x-tu umferð í 101-meistaramótsröðinni, - sem er samt eiginlega rangnefni þar sem Rauðarárstígsbúar búa í 105, ekki satt?

Eftir svefnlitla nótt dreif ég mig af stað út í buskann. Þar sem ég missti af strætónum til Tashkent trítlaði ég upp á Hengilinn og komst loksins alla leið upp á Skeggja. Svo ætluðum við Halla að skrölta niður Reykjadalinn og niður að Hveragerði... vandamálið var bara að við vorum svo illa kortaðar. Það sem við höfðum í fórum okkar var ljósrit af korti í skalanum 1:100.000... og það var þoka! Áttavitar og GPS gera ekki nema hálft gagn ef maður er ekki með alminlegt kort. Ég átti að vita betur en að leggja í slíkt feigðarflan, nóg hef ég nú labbað í sumar. Enda var skaplag mitt eftir því. Ég hélt ég ætti ekki til þvílíka skapvonsku og ég sýndi af mér á laugardaginn. Ég sagði varla orð utan að blóta eigin heimsku og viðvaningshætti, þess á milli blótaði ég reiðiyrðafátækt Íslenskunnar enda var ég löngu orðin hundleið á endurtekningasömu tautinu í sjálfri mér. Mér fannst ekkert ganga og ég sá heiður minn sem leiðsögumanns kraminn til dauða. Eitruð fýlan sauð út úr eyrunum á mér, droparnir holuðu axlirnar, láku niður hendurnar og brenndu fingurna áður en þeir duttu og sviðu grasið þar sem þeir lentu. Hvernig Halla komst lifandi frá þessum degi finnst mér ótrúlegt en aðdáunarvert.

Eins gott að ég fékk meðferð strax á laugardagskvöldinu, - drifin upp í Borgarnes í ömmudekur. Þar var ég þangað til ergileikinn hafði sjatnað á sunnudagskvöldinu. Milli máltíða las ég frábæra bók: Ár hérans eftir finnskan höfund: Arto P... eitthvað... man ekki alveg... Hver hlátursrokan á fætur annarri gerðu það að verkum að nú bíða ættmenni mín í röðum eftir að fá þessa bók lánaða hjá afa.